| |
Σε μια θάλασσα χάθηκα ξένη,
με πυξίδα σπασμένη στα βράχια,
μα όποιος πει πως η αγάπη πεθαίνει,
σφάλλει οικτρά· δεν πεθαίνει ποτέ!
Συνεχίζω, λοιπόν, ν’ αρμενίζω,
πώς τα κύματα τρέχουν σαν στάχυα,
προς τ’ ορθάνοιχτο σπήλαιο, το γκρίζο,
φιλμ νουάρ που εφορμούν πειραταί!
Μια κοπέλα τα κλάιματα βάζει,
σε μια βάρκα πρωτόφαντη μπρός μου,
«πού πηγαίνουμε, Θε μου», φωνάζει,
πριν κρυφτεί πάλι στο παραβάν!
Είν’ αυγή κι όμως έχει νυχτώσει,
η στερνή του – λες – νύχτα του κόσμου,
κι ιδού! Κι άλλοι τριγύρω μου πόσοι,
προς το σπήλαιο, το μαύρο, τραβάν!
Οι μαινάδες προστάζουν: «Προχώρει»
στ’ αποτρόπαιο μπαίνοντας στόμα,
να κι οι μούσες! Η Κλειώ, η Τερψιχόρη,
η Ουρανία, η Καλλιόπη, η Ερατώ!
Κι όσο πιότερο φτάνουμε κάτω,
τόσο πιότερο ακούγεται ακόμα,
των φτωχών κολασμένων στον πάτο,
το ουρλιαχτό τους, τ’ αναφιλητό!
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
