| |
Σε ποια λαγνεια δοθηκες και ελυσες τα μαλλια σου
Το φρουτο που σε μαγεψε και εγινες πυρκαγια
Κι ας χορευες ξυπολυτη σπαθια στα γονατα σου
Τις νυχτες σου χαιδευες αγγελους και θερια
Και ποια καταρα μαζεψες στο δρομο για την πολη
Και εγινες χωμα κι αδικο δεκαεφτα χρονω
Το πορφυρο της λυτρωσης και τη στερνη μου γνωση
Αινιγμα σε ζωγραφισαν πουρνο στον ουρανο
Κι αν μ αγγιξαν τα ματια σου βραδια διπλα θλιμμενη
Που χασα ηλιο και σκια θαλασσα και βουνο
Το μυστικο σου ξυπνησες παλια μου αγαπημενη
Μοναχος παντα καιγομαι και παντα καρτερω
Στο γυρισμα τα εχασες ενα πρωι Σαββατου
Χρυσος μεταξι και φωτια σε τρεφαν στα κρυφα
Κι αν κερδισες το σαλπισμα την νυχτα του θανατου
Tης ανοιξης η μυρωδια δε σε θυμαται πια
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
