| |
Ο λερουα σιγα σιγα εσβηνε.Ενιωθε την μοναδικη σπιθα ζωης που του ειχε απομεινει να χανεται μεσα στις πληγες που ειχε ανοιξει η χρονια καταθλιψη.Τα τελευταια του στηριγματα ειχαν πλεον ξεφτισει χανοντας την λαμψη που τα καθιστουσαν μοναδικα για τον ιδιο.Καθε φορα που εβαζε εναν δισκο του μπεικερ στο πικ απ επιανε τον εαυτο του να νιωθει την ιδια δυσφορια με ολα οσα αφηνε απλα να τον προσπερασουν.Αρχικα σκεφτηκε πως ηρθε η ωρα να τιναξει τα μυαλα
του στον αερα με μια καραμπινα αλλα γρηγορα αφησε αυτη την σκεψη να χαθει.Θα επρεπε να τα τιναξει με εναν συγκεκριμενο τροπο,με εναν τροπο γεματο στυλ.Μηνες τωρα αναζητουσε την τελεια αυτοκτονια.Σκεφτηκε να χωσει το κεφαλι του στον φουρνο αλλα το βρηκε πολυ κοινοτυπο.Τι θα συνεβαινε αν εκεινη την στιγμη τελειωνε το γκαζι?Οχι.Με τιποτα.Επρεπε να βρει κατι πιο
σιγουρα και συγχρονως μοναδικο και ωραιο.Αν εδενε μια τεραστια πετρα στον λαιμο του και βουταγε σε καποιο ποταμι?Σιγουρα πιο αποτελεσματικο απο τον φουρνο αλλα αφηνε περιθωρια επιβιωσης.Ο λερουα μολις εθχε ξυπνησει και για αλλη μια φορα σκεφτοταν τα ιδια πραγματα.Θανατο.Καταθλιψη.Μοναξια.Φθορα.Ολα αυτα τον εχωνα μεσα σε μια τεραστια τρυπα η οποια θα αποτελουσε τον μελλοντικο του ταφο.Ο λερουα δεν πρεπει να ηταν πανω απο τριαντα χρονων ή μπορει και ναι.Δεν ειχε σημασια.Στο προσωπο του μπορουσες να διακρινεις μια θλιψη που τον καταβροχθιζε μερα με την μερα.Τα κοκκαλα ειχαν κανει την εμφανιση τους
και η δημιουργια ενος ορατου σκελετου ηταν θεμα χρονου.Λιγες ακομα σκεψεις περι αυτοκτονιας και ο λερουα θα χανοταν σιγα σιγα σεναν βαθυ υπνο.Ο λερουα τους τελευταιους μηνες βρισκοταν ακινητοποιημενος στο νεκροκρεβατο μιας κλινικης.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
