| |
καθόμουνα στη μόναξια
κι εβλέπα πως γελάει
παιζεί σαν κέινα τα παιδιά
ποθ 8έλει να πονάει
τη ρώτησα γιατί αυτή φιλούς ποτέ δεν έχει
και μου πε το παράπονο
κανείς δεν την αντέχει
την έκλεισα στα χέρια μου
και τρόμαξα σας λέω
αδεία τα καλοκαίρια μου
και κάθετι ωραίο
την αφησά απότομα και ένιωσα το κλάμα
ενός μωρού στο πάτωμα
που κοίταγε αντάμα
και γύρισα την πλάτη μου
λέγοντας λυπάμαι
που είμαι τόσο αδύναμος
γιατί σε φοβάμαι
κι έβγαλέ τη μάσκα της και
έπεσε στο χώμα
όλη η ανάγκη της
γι αμια αγκαλιά ακόμα
τα μάτια της γεμίσανε
παράπονα σωρείες
και τότε ναι κατάλαβα
πως κλαίνε οι κυρίες
και η κυρία μοναξιά
κλαίει πολύ φάλτσα σαν και μένα
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
