| |
Βαθαίνει ο χρόνος το ποτάμι της ζωής μας
σαν αργολιώνουνε
της νιότης μας
τ’ αθώα χιόνια
κι οι κορυφές
μένουν γυμνές από ελπίδα
να κουβαλούν
την όλο αιχμές τους στείρα γνώση ‘
κει που ξεσκίζεται του ονείρου
η γαλήνη,
αργοκυλώντας τα νερά
στην άγια λίμνη
της λησμονιάς και των ματαίων φαύλων κύκλων.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
