| |
| | Της νύχτας τα μυστήρια |  | | | Ποίημα για μελοποίηση | | |
Λένε –
της νύχτας τα μυστήρια,
πέφτουν
στις στέγες απ’ τα κτίρια,
μα των ανθρώπων πόρτες δεν χτυπούν,
πάρεξ σε κείνους π’ άδικα αγαπούν.
Κείνους
που τ’ αψηλά κοιτάνε,
νύχτα
τ’ Αυγούστου που ζεστά ’ναι,
στεγνό το στόμα νιώθεις και διψάς,
αθώος του αίματος και της κλεψάς.
Έτσι,
την σκέψη παρασύρει,
όπως
τις μέλισσες η γύρη
και τους αστερισμούς παρατηρείς,
το πεφταστέρι που ’χασες να βρεις.
Φέγγει,
το δρόμο σου να βλέπεις,
όμοιο
με λυχναράκι τσέπης,
πόσο σε συναρπάζουνε τα εφέ,
σκάζουν σαν τις φουσκάλες του καφέ.
Κι έχει
τ’ αρώματα του σκότους,
που ’χουν
οι μάγοι μαγικό τους
και το χαρμάνι πίνεις το πικρό,
για να βαφτείς με χρώμα από νεκρό.
Π.Θ.Τουμάσης
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Κάθε βράδυ σ' ονειρεύομαι, μέσα στο σκοτάδι σε παντρεύομαι. | | | |
|
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
