| |
Καθ' οδον δικαιωμενος
σκυβοντας πυρπολημενος
στα πρεβαζια τ'ουρανου,
βλεποντας διαμαντια μυρια
στη νυχτα την κακομοιρα
δινεις παιρνεις τις πραματειες
στα παζαρια του θνητου.
Ω,καημενε κοσμε,
των ελεφαντων
το γυμνο σου ειδωλο
στον καθρεφτη
μιας ρυτιδιασμενης λιμνης βλεπω,
που 'χει στο βυθο αστερια.
Μιαν ασπρη νυχτα σου τα εδειχνα
ενω εσυ δε πιστευες γιατι
ησουν εως τα γονατα στις λασπες
κοκκινα χαλια
θαρρωντας πως πατουσες,
ζωντας σ' ενα κοσμο μαγικο
στον αριθμο οκτω,
να λες φτανει πια ως εδω
μια ανασα επιδιωκω
με δημιουργο το εγω πισω μου
που ανασαινει διαρκως.....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
