[align=center]Και ξάφνου έπεσε εκτυφλωτική σιωπή
ένας γδούπος πνιγερός στραγγαλίζει το λαιμό
ισοπεδωμένος πύργος από τραπουλόχαρτα
Οι ελπίδες τα όνειρα τα σχέδια για σένα
Νιώθω πως οι αισθήσεις μου είναι άχρηστες
"Νοιώθω" είπα κι όμως δεν αισθάνομαι τίποτα
μονάχα ένα θανατερό μούδιασμα και μια πλήρη παράλυση.
Ξημερώνει κι ένα σκοτάδι απλώνεται γύρω μου
Ξαπλωμένος με κίνητρα σμπαραλιασμένα
Δεμένος με αόρατα σχοινιά δε μπορώ να σηκωθώ
Ενα φλιτζάνι καφέ η μόνη εξαναγκαστική μου απόλαυση
Και οκτώ ώρες παρένθεση στο κενό που με περιβάλλει
Κατά ένα παράδοξο τρόπο μετά από πολύ καιρό
διαπιστώνω πως ανήκω μοναχά σε μένα
με τρόπο αδιαίρετο, ολοκληρωτικό, ασυμβίβαστο
που τον καλύπτει η σιωπή κι ένας ανείπωτος αποχαιρετισμός [/align]
