| |
Στη χώρα των γιγάντων
Σε ζηλευτό ονείρεμα σεργιάνησα στη χώρα των γιγάντων.
Να ξαναδώ τα πλούτη και τη δόξα των αρχαίων εποχών νοστάλγησα
και περιδιάβηκα στις αγορές και στους ναούς,
στα μαυσωλεία, στα παλάτια, στα θέατρα και στα λουτρά.
Τα θαυμαστά επιτεύγματα της τέχνης εθυμήθηκα,
της επιστήμης, της ιστορίας και της πολιτικής.
Εκεί, πίσω στα χρόνια που γεννιότανε το γένος των ανθρώπων,
στέκονται οι πόλεις των γιγάντων, με κλέος απαράμιλλο και σιγουριά
πως μνήμη λαμπρή θα μείνουνε στο πέρασμα των χρόνων.
Ξέρανε οι γίγαντες, πως ό,τι ανατέλλει, λάμπει, και δημιουργεί,
θα’ρθει ο καιρός που θα χαθεί και θα σωπάσει.
Πως η βροχή, σιγά-σιγά, θα τις χαλάσει τις γραφές
και ο αέρας θα θαμπώσει το χαλκό και θα σκουριάσει.
Ξέρανε οι γίγαντες, πριν φύγουνε, πως θάλασσες νέες θά’ρθουνε
και θα λαξέψουνε στο βράχο άλλους θεούς, καινούριους.
Φύγαν’ οι γίγαντες κι αφήσανε στον άνθρωπο κληρονομιά τρανή και μνήμη.
Για να θυμάται από πού έρχεται και να γνωρίζει που πηγαίνει.
Για να μετράει τη ζωή σωστά,
να χαίρεται και να διαβαίνει τους καιρούς με υπερηφάνεια.
Μα αυτό που δεν ήξεραν οι γίγαντες
ήταν πως ο άνθρωπος δεν γνώριζε τη μνήμη να κρατάει.
Κι η υπερηφάνεια δίχως μνήμη δε βρίσκει χώμα να ριζώσει.
Κι έτσι ξεχάστηκαν οι γίγαντες.
Οι πόλεις τους μαράζωσαν και χάθηκαν στη λήθη.
Κι ο άνθρωπος παλεύει πλέον μοναχός
ν’ ανακαλύψει απ’ την αρχή το θαύμα των γιγάντων.
Μα δίχως μνήμη, δεν μπορεί.
Στα ίδια λάθη πέφτουν οι γενιές
και προσπαθούνε να κάνουνε τα πράγματα αλλιώς.
Κι όσο αλλάζουνε, τόσο λαθεύουνε.
Από τον ύπνο το βαθύ τούτης της νύχτας, αν ξυπνήσω.
Τους γίγαντες θα προσπαθήσω να θυμάμαι κι όσα μου δίδαξαν.
Και θα μετράω τη ζωή υπερήφανα, όπως της πρέπει!
Μνήμες λαμπρές μα ξεχασμένες να φέρω πίσω στη ζωή.
Κι αν έτσι ζήσω, μπορεί οι γίγαντες να ξαναρθούν
και να γενεί πάλι καλό το γένος των ανθρώπων.
Δημήτρης Βραχιολάς
(c) 2012
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
