| |
[B]
Καλοκαιριού μπουμπουνητά
Δεν είναι που έσβησαν νωρίς τα φώτα της ουσίας
δεν είναι που είδα τη σκουριά να στάζει απ’ τη ρωγμή
μα είναι το άγριο κενό κι η γη της απουσίας
που μου ρουφάνε την ψυχή και γδέρνουν το κορμί.
Δεν είναι που έσβησε η φωτιά κι η φλόγα που μεθάει
ούτε το δάκρυ που κυλά στην ανοιχτή πληγή.
Μα πες μου ποιος μες στα ψηλά, χωρίς φτερά πετάει
πες μου με δίχως ουρανό, πώς να τη δεις τη γη;
Μυρίζει πάλι συννεφιά, βροχή που ξενυχτάει
καλοκαιριού μπουμπουνητά, σβηστές αστροφεγγιές
δίπλα μου πάντα μια σκιά το χέρι μου κρατάει
ράβει τις λέξεις πάνω μου, να κρύψει τις πληγές.
Μη με ρωτήσεις την αυγή, γιατί πάντα ματώνω
μη με ρωτήσεις τις νυχτιές, γιατί πάντα πετώ.
Χτίζω φωλιές με όνειρα κι ύστερα τις ξηλώνω
τη μοναξιά μου ντύνομαι και στα καρφιά πατώ.
Ε.Σ.
[B]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 4
| | | | | | | |
|
