| |
| | Ανάσα |  | | |
Δεν έχω τίποτα να πω για μένα.
Δεν υπάρχει ίχνος φωτεινής ημέρας,
μήτε μιας πράξης αξιόλογης.
Ένα κενό φαντάζει η ζωή μου
μπρος στην ολότητά της.
Μα θα 'ταν άδικο να στηρίξω κάτι τέτοιο
και θα 'μοιαζα με άνθρωπο οκνηρό,
παράσιτο που ζει εις βάρος των άλλων,
αν τόσο άδεια έλεγα πως είναι.
Αλλά, όχι! Την γέμισα με προσπάθειες.
Διάσπαρτα εντός της κρύβονται μικρά θυσιαστήρια
κάτω από κτίσματα...
χαλάσματα τα περισσότερα και ατελή τα άλλα.
Χρόνοι και ημέρες που ξόδεψα για να φτιάξω την αξία τους
και που όμως ποτέ δεν αξιώθηκαν τον σκοπό τους.
Ξεριζωμένα δέντρα φωνάζουν πως δεν έχουν πλέον να δώσουν καρπό.
Πουλιά νεκρά, ως οιωνοί, δεν μπορούν να πετάξουν κάπου, μήτε κάτι να πουν.
Πάνω στην πέτρα και στο χώμα, ίχνη κάματου, απόγνωσης κι οργής
αποτυπώνονται σαν ασβεστολιθικά της γης γεννήματα.
Γεμάτη ένα σωρό από χαλάσματα η ζωή μου...
γεμάτη άκαρπες προσπάθειες...
θυσίες ατελείς.
Όνειρα, πού ποιός να τα ανασύρει
έτσι ανέμελα κι αφρόντιστα όπως κατάντησαν;
Σε καράβια ταιριάζουν, τσακισμένα πάνω σε ύφαλους και βράχους,
κουφάρια σε υποθαλάσσιους τάφους, να ορθώνουν σταυρούς
κι όσα από το αγριοκαίρι ξέφυγαν, απ' τον κακοδαίμονα άνεμο,
να λάμνουν άσκοπα, τους πρέπει, της περαντοσύνης στα πέλαγα σκορπώντας.
Δεν ξέρω αν θα 'πρεπε να δώσω πίστη σε κάτι...
Ίσως γιατί αυτό θα με ήθελε έξω από εμένα,
πιο μακρόχρονο της τωρινής μου παρουσίας
και πιότερο, αμακάριστη την ευτυχία θα 'θελε να βλέπω του παρόντος
και την ημέρα, πιο λίγη να την θεωρώ κι από το προσωρινό .
Αντιμάχεται η πίστη την λογική, με υποσχέσεις γλυκιές σαν μέλι
και μέσα από τις αισθήσεις και τα συναισθήματα εδράζει στην καρδιά
και ενισχύει το αβέβαιο με την δύναμη της βεβαιότητας.
Στο αύριο δίνει αξία, γιατί σε αυτό μόνο πραγματώνεται
και πείθει τα πάντα πάνω σε αυτό.
Λες και μόνο αυτό υπάρχει.
Μα, ποιός μπορεί να αγνοήσει το μετέωρο βήμα του χρόνου;
Αυτό που τον καθιστά από την μια σίγουρο για την συνέχειά του
και ευμετάβολο αφήνει, από την άλλη, για το πόσο εσύ θα τον μετράς...
Αυτό, που μπροστά σου σηκώνεται σαν γίγαντας
και να σε συνθλίψει είναι έτοιμο.
Γιατί, αυτό μόνο έχει στόχο,
όχι για το χατίρι κάποιου θεού ή δαίμονα,
μήτε επειδή τάχα αδύναμός του στέκεις απέναντι
-αν και αυτό αλήθεια είναι μία-
αλλά, αναίτια, του είναι αυτός σκοπός.
Μα έρχεται κάποιες φορές καιρός και τα καταφέρνει
και στριμώχνει τόσο το βιός σου
όσο να χωρά μιας ανάσας πιθαμή
και τίποτα άλλο γύρω σου να μην χωρεί.
Τίποτα για να πιαστείς, κανένας,
για να ξεφύγεις περιθώριο, ούτε καν ένα.
Κι όλα γύρω σου να είναι γκρεμίσματα, κουφάρια αδειανά
και στο σκοτάδι σου να μην μπορεί να εισέλθει φως.
Στο βυθό της απανεμιάς να ταλαντεύεσαι για ζωντανός
και την φωνής σου, λόγος ως αντίλογος να μην συναντά.
Μια μοναξιά να είσαι...
Μια ανάσα...
Σε μια ανάσα συρρικνώνεσαι,
σε μιας ανάσας, σαν θάλασσα, ζωή απλώνεσαι
και μάχεσαι διπλά για μιαν ανάσα.
Για να την νοιώσεις μια, και μια, συνέχεια να της δώσεις
και βάζεις σε αυτήν όλη σου την θέληση,
το "είναι" σου, αυτό που σε χαρακτηρίζει...
και νόημα δεν έχει, αν ίδιο αποδειχτεί με αυτό που σε καταστρέφει,
όρθιο αρκεί να σε κρατά,
όσο η θέληση για την ανάσα σου αντέχει.
Και είναι περίεργο καθώς ακολουθεί του χρόνου τον βηματισμό
και συνάμα είναι και αργή και κοφτή και εύκολα κανείς δεν την ορίζει.
Κι όμως την ζωή σου ριζώνεις, μέσα σε αυτήν
και από το τίποτά της παίρνεις δύναμη, θεριεύεις,
στεκόμενος πάνω απ΄ ό,τι σε παράσερνε στην τρομερή του δίνη
κι απλώνεις ξανά τα χέρια σου, ξανά να γίνεις πλάστης,
κι ολάκερου κόσμου σκηνικό, νέο, ολόγυρα θες να στήνεις.
Αυτή είναι η ελπίδα σου, θέληση κι ανάσα εγώ την λέω,
που δεν στην δίνει, μήτε στην παίρνει κανείς.
Μόνο εσύ την γεννάς κι εσύ την καταστρέφεις.
Τον λόγο μου μην θεωρήσετε πως είναι τρελού,
ούτε να τον χαρακτηρίσετε ως ύβρη,
στον εαυτό του όποιος γεννήθηκε
και περισσές φορές έχει πεθάνει,
θέληση τι θα πει ξέρει για την ζωή
ακόμη κι αν αυτή χίλιες φορές τον έχει κάψει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | Εδώ... στ΄ ανοιχτά του κόσμου | | | |
|
athos.ioannou@gmail.com
17-08-2013 @ 21:27 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | koulaxizis (unholy union)
17-08-2013 @ 21:39 | Υπέροχο κείμενο... Απίστευτα γήινες και ειλικρινείς σκέψεις, δοσμένες τόσο ποιητικά και έντονα... Συγχαρητήρια! | | Νικηφόρος Μελάς
21-11-2018 @ 09:34 |
Μια μοναξιά να είσαι...
Μια ανάσα...
Σε μια ανάσα συρρικνώνεσαι,
σε μιας ανάσας, σαν θάλασσα, ζωή απλώνεσαι
και μάχεσαι διπλά για μιαν ανάσα.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Μαυρομουστάκης
21-11-2018 @ 23:55 | ΜΠΡΑΒΟ!
Πόσο υπέροχες και καλογραμμένες οι σκέψεις σου.
Πόσο όμορφος ποιητικός λόγος.
Σκέψεις ανθρώπινες που αγγίζουν και το ταξίδι τους συνεχίζουν μέσα στις καρδιές όσων τις ανάγνωσαν.....
Είναι πρώτη φορά που διαβάζω ένα τόσο εκτεταμένο ποίημα και μάλιστα σε ελεύθερο σχήμα και χαίρομαι που αφιέρωσα τον όποιο χρόνο για την ανάγνωση της δημιουργίας σου. | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
