| |
[align=center][I]
Μαυρίζω δυο στιγμές, ασπρίζω μιαν εικόνα
και χρώματα ανοίκεια γεμίζω τους λυγμούς.
Δε στέκομαι, δε γίνομαι, αποζητώ χειμώνα
του θέρους μου σαν γεύομαι ακίνητος σεισμούς.
Μα το νωθρό μου κτύπημα στις λέξεις καρφωμένο
σαν να ‘τανε από καιρό της θλίψης το πετράδι,
θυμάμαι από πολύ νωρίς το βλέμμα λαβωμένο
σαν κούρνιαζα στο μαρασμό της πανσελήνου βράδυ.
Κι αν ξέπεσαν οι στεναγμοί που άλλοτε ποθούσα,
κι αν έπεσαν οι κεραυνοί στα δένδρα τα ξερά,
μου άρεσε να νοσταλγώ συνέχεια σαν θωρούσα
τα χέρια μου να σείουνε του φεγγαριού νερά.
[/I][/align]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
