Και πάλι μόνη ,τυλιγμένη στου δειλινού το ριχτάρι
με το μπλέ της θάλασσας να δίνει φόντο στη ψυχή
οι αναμνήσεις στήνουν χορό με βιολί και με δοξάρι
η καρδιά επιπλέει σε ακτή λησμονιάς κάπως ρηχή
βυθισμένη στ'ορίζοντος το χρυσοκόκκινο χρώμα
φτάχνω της μορφής σου τη σκιά με τα βλέφαρα
προσμονής καταφύγιο στης θάλασσας το"σώμα"
φεγγάρι μου αυγουστιάτικο νομίζω απόψε ρέφαρα
η σιωπή κάνει κύκλους με"φουσκωμένα" ρουθούνια
στο τραπέζι δυό ποτήρια για δύο κι ας είσαι αλλού
χτυπά ανελέητα η μοναξιά της ερημιάς κουδούνια...
οι παλμοί σφυροκοπούν στην άρνηση του μυαλού
με το πινέλο της ψυχής ζωγραφίζω τα χείλη σου
ο παφλασμός των κυμάτων ακολουθεί την αφή...
αγάπη μου σε καρτερώ,κρατώντας το κοχύλι σου
εκείνο που μου χάρισες στην πρώτη μας επαφή...
