| |
… Και να ‘μαστε εδώ, εγώ κι εσύ,
κουρέλια φορεμένα σε αρχοντικό σώμα.
Σκουπίδια που παρασύρονται από τον αέρα στα μάτια των άλλων,
μα στα δικά μας οσμή έρωτα που έχουμε εμείς εναποθέσει σ’ ένα ατέρμονο ταξίδι…
Η τύχη μας είναι παιχνίδι στα χέρια μας κι όρισε η στιγμή για να το μάθεις,
τότε που αλόγιστα την ξόδεψες στην δύνη του ονείρου.
Κι αυτή στροβιλίστηκε αγόγγυστα για χρόνια, μέχρι εσύ ξανά το χέρι μου να πιάσεις.
Σαν μη γνωρίζοντας την δύναμή μου, λογάριασες να ζεις την ευτυχία μακριά μου.
Βοή, σιωπή, το ίδιο πράγμα…
Γιατί ποτέ δεν ξέχασα την δίψα του φιλιού σου!
Τώρα κοιτάζεις σε δυο μάτια που ο πόνος εικόνες ομορφιάς σχημάτισε, κι αναρωτιέσαι πώς να γίνεται άραγε αυτό;
Μια ιστορία σαν παραμύθι σου διηγούμαι.
Ώρες πικρές, ώρες φωτιάς, ώρες ατελείωτα αιώνιες.
Ακόμα κι ένα δέντρο που χίλια χρόνια έχει περάσει, τόσες ρυτίδες στο κορμί δεν έχει χαραγμένες…
Δεν κάνει ζημιά ο χρόνος που περνάει αγάπη μου, μόνο αυτός που έχει ήδη χαθεί.
Σε νιώθω όπου κι αν είσαι, όπως ο τυφλός την πρωινή ομίχλη που τα χείλη και το πρόσωπο δροσίζει και ξέρει πως υπάρχει.
Δεν είναι τα μάτια που βλέπουν την χαρά, μα οι αισθήσεις.
Που να φανταστείς την κατάληξη;
Πώς να περιμένεις μια ευχή να με κάνει λαβωμένο ζώο, περιπλανώμενο σε δάση απουσίας;
Ξέρω πως δεν ήταν εφικτό, τώρα το ξέρω…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
