| |
καις τα παντα...
δαση σκοτεινα σαν το θανατο
κι ουτε καν η παγωνια του
βυθου δεν σε αγγιζει...
φλεγεσαι...μιλια μακρια
μα ταυτοχρονα
κατω απο το δερμα μου.
κρυφτο παιζεις με ξενα χερια
τους αφηνεις την καρδια σου
κρυφα μεσα στην νυχτα
σιωπηλη και μονη...
μηπως και βλαστησει καποιο συναισθημα
μα παντα καταληγεις με κοκκινες παλαμες...
καθε φορα κουμπωνει και πιο δυσκολα
στο στηθος σου...
Σε ακολουθησα...
στην κολαση και παλι πισω
σκαρφαλωσα στα συννεφα το σουρουπο
μεχρι που το πορφυρο μεθυσε την ψυχη μου...
σκοτωσα ενα ονειρο και το εστειλα
στα αγουροξυπνημενα αστερια...
την καρδια σου βουτηξα στην παλετα του ουρανου
και εγινε κοκκινη σαν καυτο αιμα...
την αφησα να φυγει...
μεταμφιεσμενη σε αγαπη...
πνιγοντας τη δικη μου
στο παγωμενο μπλε της θλιψης
σαν αερικο ανικανο να λογαριαζει
αγαπες και ανθρωπινα λογια...
αφημενο στο νοσταλγικο περασμα του χρονου...
τελικα ποτε δεν καταλαβα
τι ηταν αυτο που μας σκοτωσε....
το ποσο πολυ σε αγαπησα...
η το ποσο λιγο σε γνωρισα πραγματικα.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
