| |
Ήταν παιδιά, μικρά παιδιά
παιδάκια του σχολείου,
καθημερνές και Κυριακές
παίζαν κρυφτό μες τις αυλές
στην δύση του ηλίου.
Κι ήταν πρωί πολύ πρωί
που κλέψαν την χαρά τους
και τ' άφησαν μες τον καημό
να ορέγονται για λυτρωμό
μελλοντικούς θανάτους.
Αν δεις πουλιά, μικρά πουλιά
να σέρνονται στο χώμα
μ' ένα παράπονο πικρό,
θα 'ναι αυτά που στο στενό
παίζουν κρυφτό ακόμα.
Που πάμε στην μπόρα
μονάχοι στο κρύο
πικρό το αντίο
στα χείλη νωπό.
Τα μάτια δακρύσαν
και τ' όνειρο εχάθει
ναυάγιο στα βάθη
κι εμείς στον αφρό.
Που είναι τ' αστέρια
που είν' το φεγγάρι
τον πόνο να πάρει
ν' ανοίξει η καρδιά;
Τα σύννεφα απόψε
σκεπάσαν την δύση
ποιο άνθος θα ζήση
με τέτοια βραδιά.
Που πάμε ποιος ξέρει
σε μας ν' απαντήσει
ποιος θα μας βοηθήσει
σε τούτη τη γη;
Δεν θέλουμε πλούτη
ζεστά καλοκαίρια
μονάχα δυο χέρια
με λίγη στοργή.
Οι ώρες που φεύγουν
μαζί μας γελάνε
και δεν σταματάνε
ούτε μια στιγμή.
Γιατί να γυρνάμε
παντέρημοι γλάροι
γιατί να μας πάρει
το γέλιο η βροχή;
Που πάμε αδέρφια
ο κόσμος νεκρώθει
στην φύση απλώθει
παντού ερημιά.
Βουίζει το κύμα
μαζί του μας παίρνει
κι ο άνεμος δέρνει
σκληρά τα κορμιά.
Μας χτύπησε η μοίρα
και το ξεροβόρι
στο πρώτο ανηφόρι
εμείναμε εκεί.
Και ήταν ημέρα
γιορτάσιμη σχόλη
τραγούδια στην πόλη
πικρή Κυριακή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
