| |
[color=black][font=MS Reference Sans Serif][I]
Μια φορά και τρεις καιρούς, ζούσε σε τόπους μακρινούς μια μικρή κοπέλα που την έλεγαν Ελπίδα. Ήταν χαμογελαστή και αισιόδοξη και όλα γύρω της τα έβλεπε όμορφα. Ώσπου μια μέρα, οι γιατροί διέγνωσαν ότι η Ελπίδα έπασχε από μια σπάνια αρρώστια. Οι γονείς της, μόλις τους ενημέρωσαν οι γιατροί, ξέσπασαν σε λυγμούς για το κακό που τους βρήκε. Προσπάθησαν, όμως, να φανούν δυνατοί και να μη δείξουν ότι στενοχωριούνται, τουλάχιστον όχι μπροστά στο παιδί τους. Η Ελπίδα, αντιθέτως, παρόλο που την είχαν ενημερώσει οι γιατροί για την κατάσταση της υγείας της, ήταν σίγουρη ότι θα γινόταν καλά και περισσότερο στενοχωριόταν γιατί καταλάβαινε ότι οι γονείς της ήταν στενοχωρημένοι. Κάποια στιγμή χρειάστηκε να μείνει στο νοσοκομείο για αρκετά μεγάλο διάστημα· η Ελπίδα, όμως, ούτε τότε πτοήθηκε. Στο διπλανό κρεβάτι απ’ αυτήν, βρισκόταν ένα παιδάκι, ο Πραξιτέλης, ο οποίος δε μιλούσε σχεδόν καθόλου. Η Ελπίδα νόμιζε στην αρχή ότι δε μιλάει γιατί έχει κάτι πάρα πολύ σοβαρό και δεν του μιλούσε πολύ ώστε να μην τον ενοχλεί. Με τον καιρό, όμως, ήρθαν πιο κοντά και ο Πραξιτέλης της αποκάλυψε ότι πάσχουν από την ίδια ασθένεια.
Η Ελπίδα τότε χάρηκε, όχι γιατί βρήκε κάποιον να καταλαβαίνει τον πόνο της, αλλά γιατί συνειδητοποίησε ότι ο Πραξιτέλης, όπως κι αυτή, δεν είχε λόγο να είναι τόσο στενοχωρημένος. Προσπάθησε να τον παρηγορήσει και να του δώσει κουράγιο, αλλά ο Πραξιτέλης ήταν τόσο απελπισμένος που δεν άκουγε κανέναν. Μάταια προσπαθούσαν οι γονείς του να του φτιάξουν τη διάθεση λέγοντάς του ότι όλα θα πάνε καλά. Μάταια του εξηγούσαν οι γιατροί ότι έχει πιθανότητες να γιατρευτεί. Ο Πραξιτέλης, παρόλο που ήταν πολύ έξυπνος, είχε αμφιβολίες κατά πόσον οι γιατροί του λένε την αλήθεια ή προσπαθούν να τον κάνουν απλώς να νιώσει καλύτερα.
Με τον καιρό, η κατάσταση της υγείας της Ελπίδας βελτιώθηκε αισθητά, ενώ η κατάσταση της υγείας του Πραξιτέλη παρέμενε στάσιμη. Μάλιστα, κάποια στιγμή η Ελπίδα έγινε τελείως καλά και βγήκε απ’ το νοσοκομείο. Είχαν, όμως, έρθει τόσο πολύ κοντά, που η Ελπίδα συνέχισε να επισκέπτεται τον Πραξιτέλη στο νοσοκομείο κάθε μέρα. Η κατάσταση της υγείας του Πραξιτέλη, όμως, όχι μόνο δε βελτιωνόταν, αλλά είχε αρχίσει και να χειροτερεύει. Μια μέρα, η Ελπίδα του εκμυστηρεύτηκε το όνειρό της: ήθελε, όταν μεγαλώσει, να γίνει γιατρός και να γιατρέψει όλα τα άρρωστα παιδάκια του κόσμου. Ο Πραξιτέλης δεν της απάντησε, αλλά από εκείνη τη στιγμή είχε βάλει στόχο να γίνει γιατρός. Από εκεί που ήταν απελπισμένος και δεν έβλεπε ούτε το παράδειγμα της Ελπίδας που γιατρεύτηκε μπας και αναθαρρήσει, ξαφνικά όλος ο κόσμος μέσα του γύρισε ανάποδα. Η κατάσταση της υγείας του άρχισε να βελτιώνεται, σε τέτοιο βαθμό που κάποιοι γιατροί μιλούσαν ακόμα και για «θαύμα». Ο Πραξιτέλης, όμως, όταν τους άκουγε να λένε τέτοια πράγματα τους αγριοκοιτούσε, καθώς είχε διαπιστώσει ότι κάποιοι γιατροί υπερέβαλαν σε αυτά που έλεγαν συνειδητά. Τόσο η Ελπίδα, όσο και οι γονείς του, εξακολουθούσαν να τον επισκέπτονται κάθε μέρα και αυτό του έδινε επιπλέον κουράγιο.
Όταν ο Πραξιτέλης γιατρεύτηκε και βγήκε απ’ το νοσοκομείο, άρχισε να βάζει σε εφαρμογή το στόχο του να γίνει γιατρός. Διάβαζε πάρα πολύ, όχι μόνο για το σχολείο, αλλά και ειδήσεις από όλο τον κόσμο για να δει που υπήρχαν παιδάκια που χρειάζονταν βοήθεια. Η Ελπίδα, αντιθέτως, απ’ όταν βγήκε απ’ το νοσοκομείο είχε σχεδόν ξεχάσει το όνειρό της· ήθελε να χαρεί τη ζωή της και είχε περιέλθει σε μια κατάσταση απραξίας. Λόγω του ότι πλέον είχαν διαφορετικά ενδιαφέροντα, είχαν πάψει να βρίσκονται με τον Πραξιτέλη τόσο συχνά όσο παλιότερα. Μια μέρα που βρεθήκανε, λοιπόν, ο Πραξιτέλης της υπενθύμισε τα λόγια που του είχε πει στο νοσοκομείο· τη ρώτησε μάλιστα πώς και έπαψε να ενδιαφέρεται για τα παιδάκια του κόσμου.
Τα λόγια αυτά του Πραξιτέλη, ήχησαν σαν δυνατή καμπάνα στ’ αυτιά της Ελπίδας και την αφύπνισαν. Από τότε άρχισε κι εκείνη να διαβάζει αρκετά και στις συνομιλίες της με τον Πραξιτέλη τον ρωτούσε συνέχεια για το τι γίνεται στον κόσμο και για τα παιδάκια που υποφέρουν.
Με τον καιρό κατάφεραν και οι δύο να γίνουν γιατροί και έγιναν αχώριστο ζευγάρι. Από τότε γυρίζουν όλον τον κόσμο προσπαθώντας να γιατρέψουν όλα τα παιδάκια. Ακριβώς, όμως, επειδή ταξιδεύουν συνέχεια, κάποια στιγμή χάθηκαν τα ίχνη τους. Γι’ αυτό, αν γνωρίζετε κάποιο γιατρό, ρωτήστε τον αν γνώρισε ποτέ τον Πραξιτέλη και την Ελπίδα· ακόμα κι αν δεν τους συνάντησε ποτέ, σίγουρα ξέρει καλύτερα από μας τι απέγιναν...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
