| |
Όλα αυτά που κάποτε σου έλεγαν ψέματα ήταν.
Κι όλα όσα σου ιστορούσαν. Δειλά κι ύπουλα ψέματα.
Να σε ‘χουν του χεριού τους.
Δικό τους σώμα.
Σκέψεις δικές τους. Όμοιες κι απαράλλαχτες αυτοί.
Κι αυτά τα λόγια τους ηχούσανε σ’ εσένανε γλυκά.
Καλοστημένο σχέδιο.
Φαίνονταν πως είν’ αλήθειες,
πως είναι τάχα ελπίδες.
Σου φαίνονταν κάποτε κι επαναστατικά.
Πως έφερναν μιαν άλλη λογική.
Μια λογική παράλογη στο σήμερα.
Όμως, ακούσματα παραπλανητικά ήταν.
Κι αυτά έτσι τα λένε πάντοτε.
Δεν έχουν άλλα ονόματα.
Δεν είναι θέμα ορισμού το ψέμα.
Κι έτσι πάντοτε θα ηχούν τα ψέματα.
Γλυκά, παραπλανητικά. Αθώα ψεματάκια.
Μα εσένα δεν σε νοιάζει.
Οι σκέψεις κι οι δικές σου,
όλων των θνητών τα σώματα
αρέσκονται σε φαντασίες.
Τρέφουν ετούτες τις σκέψεις τους.
Ταιριάζουν και στ’ αφτιά τους, ιαματικά ακούσματα.
Κι αν κάποτε κάποιος τ’ αψηφήσει
-ξέρεις- τα ψευτόλογα,
αυτά που κι εσένανε σου λέγουν,
θα τον πουν τρελό.
Θα τον πουν επαναστάτη παρανοϊκό.
Θα τον πουν ψαγμένο κι υπεροπτικό.
Θα τον μισήσουν.
Και με μανία και με λύσσα θα τον φάνε.
Τον ανόητο οιηματία.
Γιατί οι άνθρωποι το ‘χουν να τρώνε κρέας γνώριμο.
Κρέας ανθρώπινο.
Και τα ψευτόλογα αυτό υπηρετούν.
Την ανθρωποφαγία.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
