| |
Η φύση φόρεσε λευκά
Και η ψυχή τα μαύρα
Κι ο έρωτάς σου στην καρδιά
Είναι φωτιά και λαύρα...
Τίποτε δεν μ' ευχαριστεί
Όρεξη πια δεν έχω
Και ίσα - ίσα που μπορώ
Τη ζήση μου ν' αντέχω...
Έξω χιονίζει σιωπηλά
Το κρύο με τυλίγει
Κι ο Άδης σου στην Κόλαση
Τις πύλες του ανοίγει...
Το δάκρυ μου πια στέρεψε
Αίμα στάζουν τα μάτια
Και το κορμί μου έρεψε
Και γίνηκε κομμάτια...
Πια δεν αντέχω να θωρώ
Δέντρα ντυμένα νύφες
Ανέλπιδα να καρτερώ
Κι ακόμη εσύ δεν ήρθες...
Η φύση φόρεσε λευκά
Κι εγώ μιαν άσπρη κόλλα
Βάφω με γράμματα μαβιά
Για να κοπάσει η μπόρα...
Μα ο χρόνος μένει στάσιμος
Τα σπλάχνα μου πετρώνει
Και άνεμος θανάσιμος
Το είναι μου σαρώνει...
Φοβάσαι τόσο.. φαίνεται
Την άγρια λογική μου
Και μήνες τόσοι πέρασαν
Απ' το ορφανό κορμί μου...
...
Μείνε λοιπόν στη ζέστη σου
Κι εγώ μέσα στο κρύο
Προσάναμμα στο τζάκι σου
Να κάμεις το "αντίο"...
18-2-2008
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
