Η μάνα έστρωσε το τραπέζι μας. Καθίσαμε όλοι μαζί μια γύρα τέσσερις άνθρωποι. Η οικογένειά μας. Δε μιλήσαμε πολύ. Όχι σήμερα. Η ψυχή μας στραβοκοιμήθηκε ψες. Τα πόδια μας πονάνε λίγο απ' τη διαδήλωση. Δεν καταδέχτηκε κανείς μας να λείπει. Να σήμερα όμως, το φαί μου φαίνεται λίγο ανάλατο. Μπα, σκέφτηκα να ξέχασε η μάνα το άλατι; Είκοσι χρόνια δε θυμάμαι "λάθος" στο φαί μας. Το ραδιόφωνο έπαιζε όσο τρώγαμε. Μιλούσε με σπασμένη αλλά δυνατή φωνή ένα νέο παιδί, φίλος του Παύλου: "Μας έδιωξε, έμεινε πίσω να τους παλέψει, είδαν που δεν έπεφτε, γιατί ήτανε λιοντάρι, και τον μαχαιρώσανε."
Ένα χοντρό αλμυρό οργισμένο δάκρυ υπόσχεσης έφυγε κι έσταξε στο πιάτο μου. Κατάλαβα. Η μάνα ποτέ δεν κάνει λάθος...
