| |
μα να που δεν εμαθα ποτε
να βλεπω τον κοσμο απο ενα τριτο προσωπο
και τωρα που μεγαλωσα
φοβαμαι μην εγω φταιω που ολα χαλασαν
στην αρχη ολα ωραια και καλα
λεγανε ολοι πως θα πας ψηλα
και εγω εφτιαξα φτερα
με δανεικα κερια
και ετσι περασα και εκανα πτυχιο
αρχαια και λατινικα μια γωνια σε ενα αρχειο
και στη πορεια τα βαρεθηκα πηγα οικονομικα
ακομα ενα χαρτι σε μια γωνια
μα να που δεν εμαθα τιποτα
τιποτα ζωη μου που να αξιζει
κατι να δωσω στην επομενη γενια
και αυτο με φοβιζει
δεν ξερω αν θα επρεπε να λεω
παντα ναι για να ναι ολα ωραια
δεν ξερω αν επρεπε να κρυβομαι πισω
απο τριτο προσωπο για να χω ωραιο εδρανο
και ενα τελειο γραφειο
μα και στη ζωη αυτη που την θυσιασα
για να φτασω μεχρι εδω
ολα οσα εχασα λυπαμαι και καποτε απορω
πως εφτασα εδω με γνωσεις πιο νεκρες
διχως φτερα για ουρανο
με λεξεις ομορφες μας κοιμησαν
και μας σαν λαμβδανο θελαμε να πιστεψουμε
τα προβατα τα σαλαγας πιο ευκολα
σαν τα αποκοιμηζεις
μα να ακομα αννα δεν καταλαβα
δεν καταλαβα πως περασανε τα χρονια
και δεν προσφεραμε τιποτα παρα
μια γενεια χαμενη
και ειμαι ακομα ναυαγος και η ιθακη με προσμενει
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
