| |
Κοιτούσε τα σύννεφα που τώρα, μόνο σκίαζαν τις στιγμές του. Κι ας είχε παλαιότερα πολλές φορές αγανακτήσει, όταν μουσκεμένος μέχρι το κόκκαλο περίμενε μαρτυρικά να στεγνώσει φροντίζοντας επιμελώς που και πως ενίοτε θα στέκεται. Τώρα η βροχή που δεν έπεφτε, έμοιαζε με τοκετό που εγκυμονούσε ανυπαρξία. Κι η οδύνη χαμένη, να διαγράφει κύκλους ομόκεντρους. Σε μία διαδρομή δίχως αρχή και τέλος. Στο λαβύρινθο του πουθενά. Στιγμές που τίποτα δεν περιμένεις πίσω από μια κλειστή πόρτα, στιγμές που δίχως να την ανοίξεις βλέπεις πίσω από αυτή, στιγμές που η ζωή κουρασμένη σου στερεί το απρόσμενο και το τεντωμένο σχοινί που άλλοτε ταλαντευόμενο δονούσε το κορμί σου, τώρα γινόταν μία πλατειά τάφρος και τρεφόταν με σένα.
Γιατί σταμάτησε να βρέχει ; Γιατί σταμάτησε να βρέχει…. σε ένα κόσμο που τα πάντα γύρω μου είναι τόσο ρευστά και υγρά; (Αναρωτήθηκε)…
Αχ… πόσο μαρτυρικές στιγμές περνούσε κουλουριασμένος κάτω από τις τόσο στεγ(α)νές του αντιλήψεις…. εκεί που η ζωή σταματά να ρέει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
