| |
ολα γινονται οπως πρεπει.. αβιαστα οπως ο ποταμος κυλαει
μα η αλυσιδα απεναντιας ολο σπαει,
γιατι; το τεχνητο ειναι τεχνητο καλλιστα μια λιμνη, παγωμενη μνημη εμφυτη γνωση παραλειπει
στεγνη απο τα ματια και τα χερια σου ολα τα σφαζει ολα ανεξαιρετως τα μαχαιρωνει..
ειναι ο μπατσος εαυτος που λεγαμε, δεν θελει καθολου χαιδεμα..
κι ας πουμε πως ειμαι μονο εγω κι αλλος κανεις, καθε φορα που με χαιδευεις
ερχεται καπακι η υποκρισια και σε διαβεβαιωνει πως εχεις καθαρισει μ αυτον
τελειωσε,
καποτε ξεκαθαριζουν ολα και ειναι καιρος..
εσυ να κοιτας τα προσωπα του και οι καθρεφτες σου να γινονται σκονη
αλαζονεια λαιμαργια ζηλοφθονια δεν ειναι τα μονα..
η ζωη, που ολοι γνωριζουμε, κανουμε, φευγουμε, λιγοι, ταχα λιγοι
και ειναι ωραια, να την νοσταλγεις, να την εχεις παρατημενη, χεσμενη
χορτατος (διχως απωθημενα απο αυτην) γεματος (που δεν σου λειπει αυτη)
που δεν σε αφηνει ομως ποτε χρονο γι αλλη
μονο αναγκες αναγκες αναγκες διχως διαθεση για ξεκαθαρη ψυχη
και να γραψεις, να ακονισεις τι.. (εχεις βεβαια το μαχαιρι)
γι αυτη που στριμωχνεις πισω αδοκιμη, αυτη κι αν δεν σε αφηνει περιθωριο για περιθωριο να γραψεις
και να ζωγραφισεις ποσο μαλλον στους τοιχους με κοκκινο καθως αυτο, τρεχει στις φλεβες σου
καθε αλλο παρα σκαιο αμηχανο μαυρο στεγνο..
κι αν επαψε να μιλαει για τα φριχτα και τα αδιανοητα που πεφτουν βροχη μονοτονα εξω
απο μεσα σου, ποια σκεψη σου, το ωθει που σου μιλαει
και ποια ζωη σου, κοβει μαχαιρι το χερι σου
στερει την ελευθερια στον καρπο και στο αγγιγμα τον πυρηνα..
και τη πηγαια μεθη στο βλεμμα στερει κι εσυ γελας ακομη απο εξω
σαμπως καταπιει ο θορυβος τον κομπο στο λαιμο σου..
ω κοιτα ποσο υπερβολικο δηθεν μοιαζει το απλο και το απεριττο κομματι μας
κοιτα πως μεγαλωνει που δεν επεμβαινει στην διαφορετικοτητα, στην μαγεια
της φυσικοτητας τα χερια του δεν κοβουν, απο τα ματια του τρεχει απαλα το φιλι και η αγκαλια
γιατι τρομαζει απο την αποτομη κινηση, της εχουν κοπει τα ποδια και τρεχει μεμιας με τα χερια να κρυφτει, μηπως εισαι εσυ;
μαστουρωμενα σωματα απο την ψυχη της, σ αγκαλιαζουν
πινουν το απειρο σου φιλουν, στο πατωμα στη χλοη στην αμμο στην πετρα
ενας χορος ανομοιων γυρω απο τη ζωηρη φωτια της καρδιας
αδεσμευτα και αξεχωριστα οπως η θαλασσα και ο ουρανος
απ τη γραμμη εκεινη στο απεραντο βαθος.. κοιτα;
αβυσσαλεα τρυφεροτητα στα βρωμικα ποδια τους.
γελας ακομη..
λυπαμαι μονο
που δεν μπορω να γελασω -το αιμα ακριβως οπως εξω χυνεται ακατασχετο μεσα σου- λαθος
λαθος πτωμα...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
