| |
| | Που Εισαι; |  | | |
Που είσαι; Εσύ που έλεγες πως μ’ αγαπάς,
και δίπλα μου για πάντα θα ‘σαι.
Πως είμαι τ’ οξυγόνο σου!
Πως πνοή απ’ την ανάσα μου, ζητούσες για να πάρεις.
Πως στην καρδιά και στο μυαλό, εγώ κατάληψη είχα κάνει.
Εσύ που έχανες τον κόσμο, αν μια στιγμή δεν σου μιλούσα.
Εσύ που χωρίς εμέ λεπτό δεν το μπορούσες.
Εσύ που μαζί σου τα πιο όμορφα συναισθήματα γεννήθηκαν.
Και ύμνοι αγάπης έγιναν.
Εσύ που τους πιο όμορφους στίχους μου για σένα έγραψα.
Εσύ που τόσα όνειρα και σχέδια μαζί σου έκανα.
Με όλα τα χρώματα της γης κι’ ουρανού ήταν ντυμένα.
Εσένα που της ψυχή μου τα κομμάτια χάρισα.
Εσένα που αγωνίστηκα, τον κόσμο σου καλύτερο να φτιάξω.
Εσύ που έλεγες, «αν πάθεις κακό εγώ τι θ’ απογίνω».
Εσύ που λεπτό δεν άφηνες ανεκμετάλλευτο να πάει.
Εσύ που τρόπο έψαχνες μαζί για να βρεθούμε.
Και που όταν εγώ τον τρόπο έβρισκα,
στα σύννεφα από χαρά, πετούσες.
Εσύ που σαν παραπονιόμουνα, μαζί σου έλεγες:
«Δεν είναι πουκάμισα τα συναισθήματα για να μπορεί ν’ αλλάξουν»
Εσύ που έλεγες για το άλλο μας όνειρο,
πως «όχι δεν τσακίστηκε, αλλά στην άκρη κάθισε,
λίγο να ξαποστάσει».
Και πως σύντομα, τα όνειρά μας, θα παύανε να είναι όνειρα.
Ολόλαμπρες αλήθειες μέσα από αυτά θα ξεπηδούσαν.
Εσύ που πάντα έκλεβες στιγμές, μαζί μου να περνάς.
Τώρα είσαι πολυάσχολη!! Το χρόνο πια δεν βρίσκεις.
Ποιος δαίμονας στη μέση πάλι μπήκε, και όλα έτσι άλλαξαν;
Από ξένα χείλη, τη λέξη «πρόσεχε» άκουσες, και ξαφνικά εχάθεις.
Δεν είσαι πια στο πλάι μου, δεν κάνουμε κουβέντα
Οι ώρες που σαν νερό ως το πρωί κυλούσαν,
με τις ατέλειωτες συνομιλίες μας, σταμάτησαν.
Εσύ δεν έκανες λεπτό χωρίς εμέ...
πως τώρα, που πιότερο από ποτέ ανάγκη σ’ έχω,
μονάχο με αφήνεις;
Και να ‘μαι πάλι στο σκοτάδι μου,
οι μαύρες σκέψεις το μυαλό να βασανίζουν.
Τι έφταιξε; Γιατί ότι χτίζω ποτέ του όρθιο δεν μένει;
Σαν να το χτύπησε σεισμός γκρεμίζετε.
Γιατί;
Αφού αγνή αγάπη στα θεμέλια πάντα του βάζω.
Λένε, πως σαν την αγάπη,
τσίριγμα δυνατότερο στον κόσμο δεν υπάρχει,
και πως καμία δύναμη δαιμονική αυτή δεν θα νικήσει.
Τι άραγε να έφταιξε και η μαγεία εχάθει,
τα όνειρα διαλύονται σαν κάστρα μες την άμμο
Τίτος Ζώης.
https://www.facebook.com/titoszois
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 6
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Της ψυχής μου τα κομμάτια!!! ( Κατοχυρωμένα Πνευματικά Δικαιώματα Σε Συμβολαιογράφο). | | | |
|
G.LEOU
28-09-2013 @ 17:37 | ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ60
28-09-2013 @ 18:31 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | ΛΥΔΙΑ_Θ
28-09-2013 @ 21:42 | ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | | ΧΡΥΣΑΥΓΟΥΛΑ
28-09-2013 @ 22:28 | ΚΑΛΟΓΡΑΜΜΕΝΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΨΥΧΗΣ!!! | | Ναταλία...
29-09-2013 @ 11:19 | Αφού αγνή αγάπη στα θεμέλια πάντα του βάζω.
Λένε, πως σαν την αγάπη,
τσίριγμα δυνατότερο στον κόσμο δεν υπάρχει,
και πως καμία δύναμη δαιμονική αυτή δεν θα νικήσει.
Τι άραγε να έφταιξε και η μαγεία εχάθει,
τα όνειρα διαλύονται σαν κάστρα μες την άμμο
Υπέροχη η κατάθεση σου ::yes.:: ::theos.:: ::theos.:: | | Τίτος Ζώης
29-09-2013 @ 21:18 | Σας ευχαριστώ Πολύ! | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
