| |
Θα θελα να’γραφα ένα ποίημα, ή και τραγούδι για σένα,
και να ξέρεις μπορώ, μα είναι όλα μέσα μου μπλεγμένα,
Ανόητε άντρα
Σκέψεις,από βιβλία αραδιασμένα, άρρωστα σήματα καπνού
Ήχοι, τραγούδια που αγάπησα, στίχοι από γραμμές που χάραξα, και με κρατούν σαστισμένο βρέφος στον κρότο κεραυνού.
Μα να ξέρεις πως θα γράψω, και ας ποτέ να μην το μάθεις, και ποτέ ας μην τα διαβάσεις, και ας χαθώ μες την σιωπή.
Τα κρατώ φυλαγμένα, κλεμμένα από μύθο πετράδια νοσταλγικό, που μιλάει για ταξίδια και φυγή,
και αγάπες ματωμένες στους σκοπούς και στην ψυχή…….
Που μιλάει για παραβάτες που πληρώνουν με χρόνο τη σκανταλιά, σκανταλιά που εξαγνίζει και στο τέλος κρυφόελπίζει για μια ύστατη ματιά…..
Ανόητε άντρα
Και να μαι πάλι, κάτω από το φως των αστεριών, μες τους κήπους της λήθης, χαμένος στα αρώματα της λεβάντας και του νυχτολούλουδου…..
Θες να το ακούσεις έτσι; Ε! και εγώ θέλω τόσο να στο πω…..
Ναι σε αγαπώ αληθινά και απεριόριστα γιατί βλέπω το δειλινό σου σαν λαμπρή ανατολή και το όχι σου σαν απλή συμφωνία….
Τι να σου πρωτοπώ; Το ξέρω θα γελάσεις. Το κεφάλι μου είναι βαρύ μα ευκίνητο…. Μη γελάς……. Ζαλίζομαι, χάνομαι….. και αύριο πάλι θα εξαυλωθώ στη ματιά σου;
Φεύγω μα είμαι στο πλάι σου και ας με διώχνεις, και ας μη μου μιλάς, και ας μη μου ανοίγεσαι…… δε σου θυμώνω…….φεύγω μα είμαι εδώ…….μα κάνει ψύχρα και κρυώνω….
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 9
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
