| |
...ήταν άραγε γυναίκα η αιτία που κινδυνούσαν
οι αντρειωμένοι αυτού του πλήθους που στα πέλαγα κινούσαν;
μήπως ήταν για της μάχης την αντάρα που ζητούσαν
να την νιώσουν ο σκοπός τους κι από ενθουσιασμό μεθούσαν;
τώρα βρέθηκαν σε ρέμα, κρύο μαύρο που τους φέρνει
μακριά απ την πορεία και από κει τους παρασέρνει
σε ποτάμι που κυλούσε έξω του πελάγου να βγει
δεν φελούσαν τα πανιά τους, τα τιμόνια και οι κάβοι
λες το ρέμα που τους πήρε σαν να είχε λογική του
και βουλόμενο τους πήρε και τους σέρνει στο κορμί του
μα οι αντρείοι δεν χλωμιάσαν δεν σκοτίστηκαν διόλου
μόνο κόκκινα κοιτάζαν ξαναμμένα ονειροπόλου
μάτια ήταν τα δικά τους, περιμένοντας να φθάσουν
κει το ρέμα που τους πάει κει που αργά τους εκυλάει
περιμέναν τους κινδύνους σαν μωρό προσμένει γάλα
να βυζάξει από τη θύλη δεν γνωρίζαν την τρομάρα
και για κίνδυνο εζούσαν για να νοιώσουν τη ζωντάνια
της ζωής και να πετάξουν πέρα, πέρα στα ουράνια
σκοτωμένοι ή λαβωμένοι δεν σκεφτόντουσαν την μοίρα
ζούσαν μόνο για την ζέστη του αισθήματος πλημμύρα
που χαρίζει στους πολέμους στον οπλίτη η αμάχη
και η θέα του εχθρού τους όταν κείτεται στη στάχτη
ή όταν πέφτει λαβωμένος από εδικό τους βέλος
και καθώς έτσι κοιτούσαν επλησίαζαν σε έλος.......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
