| |
μαλλον τα λογια κατανοητα ή οχι δεν εχουν καμια αξια οπως οι τεχνες οταν γυρω παντα ολα καταρρεουν που επικρατει το περιττο ητοι το παραλογο ζητα τροφη. να πως χανεται το ενδιαφερον γι αυτα και αυτες το παρθενο αυθορμητο ή αδιαβρωτο αν θες στη διαφθορα. κι ας λιμοκτονησει μονο αυτη. μαλλον η κατανοηση απαιτει σιωπη. μαλλον η σιωπη απαιτει παραληρημα και αυτο επαφη. μαλλον η επαφη απαιτει εσωτερικοτητα ανευ ορων και αναστολων.
το ανευ αυτο ανευ ελεγχου οπως συμβαλλει στην απομακρυνση απο την κατασκευαστη εξωτερικοτητα.
για την επαφη διασωση της εσω και εξω φυσικοτητας.
δεν υπαρχει νοημα -και σε προσκαλω να το κρατησεις- οταν το νημα σε αυτο ειναι η απαλλαγη απο τα προτυπα τουτεστιν απλοτητα η συνεχεια που δεν θελεις να δωσεις. οχι εσυ ο αλλος σου.
κατανοητο δεν μπορεις να πεις. που το βαφτιζεις ακατανοητο για να μπορεις να διαμαρτυρεσαι μεχρι κακαρωματος.
το ψεμα και η τεχνη της υποκρισιας ειναι η αντιδραση της ανθρωπινης νοησης φορτωμενης απο καθωσπρεπει αντι- ληψεις μητρες κουφιων φιλοδοξιων και απωθησης των απωθημενων.
ενα τεχνασμα θερμης και φωτος προς τον εαυτο κοντρα στο σκοταδι ή αγνωστο στη σιωπη ή μοναξια
που δινει την ψευδαισθηση της αρνησης του ψευδους και οχι την αισθηση της υφης και αφης του αορατου της ψυχης της κατανοησης της ελευθερωσης του σωματος του λογου του που ειναι η φυσικοτητα που ειναι η πραξη ενα με τη γη πριν γινει αυτο χωμα.
ερχομαι με την υλη με ενα ψιθυρο κι ενα φιλι την νυχτα απαλα με μια αγκαλια σε σκεπαζω που δεν μπορεις να κοιμηθεις
θα ηθελα να ξερεις πως δεν θελω να βρισκομαι πουθενα αλλου.
το σωμα ειναι λογος. και ο λογος του σωματος ειναι η σιωπηλη ομολογια των οσων κανει. ειναι η καταδειξη του παροντος του απτου και ανεικονικου.
που μονο αυτο γεμιζει με ικανοποιηση και ανησυχια τον νου. το εσυ να εισαι εσυ κι εγω να ειμαι εγω. που κανουν μαζι μια αντιφαση. που κανει το ενα. το διαφορετικο κι αδιαχωριστο που κανει την ακολουθια να μοιαζει ακαταληψια
και το αδυνατον να μην ειναι μαζι ανεξαρτητο. το αδυνατον χωριστα να ολοκληρωθει.
τιποτα αυτο μου λειπει και σου λειπει.
οταν λεω σ αγαπω και μου λες κι εγω, να ειναι μονο αυτο και οχι η παραδοχη της ελειψης.
που μας χ- ωριζει οταν γινεται σιωπη και η σιωπη τεχνη και η τεχνη διαφθορα και εξαρτηση εγκλωβισμος ψυχικος και υπαρξιακος στο αγκρεμιστο στο ψεμα στην επινοηση και στην δυσμενη εκμεταλευση της εννοιας της υπαρξης της εικονας της συγκαλυψης της κοινωνικης παρ- ανοιας.
ο κοσμος ολος ειναι ενα νεκροταφειο. και το μονο που μπορει να σε νοιαζει ειναι το φυσικο και το αμεσο.
αυτο που εισαι που κανεις και βγαζεις στο φως ειναι μαρτυρας. της δυναμης που σε κινει. και των οσων παραλειπεις και υπολειπονται.
δεν ειναι πολλα. αγκαλια. επαφη με το καθετι. διχως σκεψη. διχως προγραμμα. διχως αλλο ενδιαφερον για θορυβους διχως αλλα παρασιτα διχως αλλη προδοσια σεαυτον στον κοσμο αυτον.
μιλω σε σενα. που δεν καταλαβαινεις απο λογια. αλλα μονο απο αγκαλια. απο επαφη απυθμενη. και χαμογελω κι οποτε κρυωνω το γελιο μακαβριο μοιαζει στα χειλη. μα δεν θελω πουθενα αλλου να παω. οχι επειδη την φοβασαι. μα γιατι εισαι ο καλυτερος τοπος για να πεθανω. το ποτε το αφηνω στον καιρο. παντα ενιωθα μονη και παντα ημουν εγω στην ουσια η φυλακη ειναι το εγω. αγαπω την μοναξια σημαινει στο αγνωστο ανοιγομαι στο μοναχο που με κοιταζει πλασμα πλησιαζω. δεν ξερω πως μετρανε οι αλλοι τις ζωες τους. εγω μετρω αυτες που ειμαι μαζι τους τωρα που δεν οριζω κι εχουν το ανυπολογιστο στη μερα μου στον χειμωνα μου που τις νιωθω οπως το δεντρο τους φιλους του οπως η μητερα τα παιδια της αν τις χασω ολες τοτε μονο θα μπορω να πεθανω απαρηγορητη τρελη διαυγης στεγνη μακαρια.. μαλλον (χαμογελο), καποιον απριλη.
κι αν δεν υπαρχει νοημα (και σεαυτον).. η φυσικοτητα ειναι το νημα του.
οτι η ζωη για τον θανατο.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
