| |
Το παράθυρο μπροστά μου σφαλισμένο.
Μονάχα οι παρωδίες των ήχων εισέρχονται.
Μέρα ή νύχτα.
Μπροστά του ένα πέπλο,
ν'αλλοιώνει
κάθε απαίδευτο σημάδι των καιρών.
Μα ευτυχώς.
Τώρα που μάθαμε πια τα βλέμματα μας
να μην είναι καθαρά,
ούτε καν μέσα σ'αυτούς τους ίδιους τους καθρέφτες,
που βρισκόμαστε.
Θυμάμαι κάποτε,
σε μια αναπόφευκτη συγκέντρωση,
από'κεινες που γίνονται για να θυμόμαστε
πως κάποιοι πέρα από εμάς ξεχωρίζουν
-πάντα αποτυχαίναμε σ'αυτόν μας το σκοπό-,
είπε κάποιος να κοιτάμε τ'άστρα.
Κι όμως,εδώ που ανδρωθήκαμε
δεν υπάρχουν άστρα.
Για κάθε τι ατόφιο,
υπάρχει ένα πέπλο,
ένα σάβανο.
Κι αν μας έμεινε για'κείνα
λίγη ρομαντικότητα και κάποια νοσταλγία
-νοιώθουμε έτσι νομίζω σαν τα κοιτάμε
κι ας μη γνωρίζουμε το λόγο-
είναι για να μην ξεχνάμε τούτο.
Ακόμη κι αν δεν είμαστε μονάχοι
έτσι αισθανόμαστε.
Τις περισσότερες στιγμές.
Οι αισθήσεις μας γίνανε κι αυτές
σαν τη λογική.
Μεμονωμένες.Εξειδικευμένες.
Ετοιμοπαράδοτες.
Και τις δικαιολογίες μας
τις οδηγήσαμε
στην αυταπάρνηση.
Πίσω από τα πέπλα υπάρχουμε εμείς.
Εγώ,εσύ,εμείς.
Και τίποτα δεν αλλάζει.
Από την άλλη πλευρά
και πάλι εμείς.
Κι αντί να κοιταζόμαστε
γεμάτοι θαυμασμό,
γίναμε μύωπες και γεννήσαμε
τη μισητή λέξη "οι άλλοι".
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 2
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
