| |
Σα σχοινοβάτες σε σχοινί με σάπια άκρη
ακροβατούμε στο κενό για κάποια αγάπη
και πριν του δρόμου τα μισά να διαβούμε
σπάει στα δύο το σχοινί κι όλα σκορπούνε
γιατί είναι οι χτύποι της καρδιάς δίχως ρυθμό
και δεν μπορούνε στης ζωής τους το χορό
αφού τα βήματα δεν σύρει η ψυχή
να φτιάξουν κύκλους δίχως τέλος και αρχή
πάνω σ αδύναμες τρεμάμενες κλωστές
ακροβατούνε οι αγάπες οι δειλές
και στο υφάδι του έρωτα με τόσους φόβους
σκαλώνει πάντα η βελόνα με τους κόμπους
γιατί είναι οι χτύποι της καρδιάς μας ορφανοί
και ας σε γελά που άλλοι εδώ και άλλοι εκεί
πάντα βαδίζουνε μαζί συνωστισμένοι
ειν’ μαριονέτες των καιρών, υπνωτισμένοι
κι έτσι πιασμένοι όπως πάνε το ‘να χέρι
κρατά ένα άλλο και στο άλλο ένα μαχαίρι
μια χειραψία που γλυκά σε αγκαλιάζει
κι ασφυκτικά σε εγκλωβίζει όταν σε σφάζει
μες σε χαμόγελα και τρόπους πια κομψούς
δίχως κυνόδοντες εξέχοντες γαμψούς
γίναν οι έρωτες πεδία των μαχών
δειλών κι ανάξιων, τιποτένιων εραστών
Δυστυχώς (ή μάλλον ευτυχώς)ο έρωτας είναι μόνο η ορμή που οδηγείς στα πεδία των μαχών της υπαρξής. Και η αγάπη μία έννοια τόσο άυλη και ανυπόστατη, που ενδύεται για να αποκτήσει σχήμα και μορφή, το απόσταγμα των ηττών και των νικών της ύπαρξης, που γεμάτη κατάφαση συμμάχει και συναινεί στην πραγματικότητα της ζωής.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
