| |
Περασμενες ωρες απροσπελαστα εμποδια. Τα νηματα και των σχηματων η μορφη.
Συνηθεις υποπτοι, συνηθισμενοι στην ενοχη. Οι ανθρωποι που φευγουν χωρις να χαιρετισουν. Τα φωτα που σβηνουν κι ο θορυβος της πολης που σωπαινει. Δυο τα βηματα, δυο τα ματια σου, δυο μοναχα οι στιγμες μας.
Οι μερες που επονται και οι προηγουμενες. Το παρελθον που σαρκαζει το παρον, οι μερες που πεφτουν βροχη στις αορατες ομπρελες μας. Ειμαστε μονοι. Μη αναστρεψιμα μονοι. Και πρεπει γη να βρουμε να σκαλισουμε, εκει να κρυψουμε τα θεορατα μυστικα μας και τους μικρους θησαυρους μας. Πετρες στον ωκεανο οι μικρες μας ωρες.
Σ αφηνω και μ αφηνεις και κανεις δεν κοιταζει πισω του. Δυο κι οι σταχτες, δυο και τα ονειρα. Στηριζομαι στους τοιχους για να προχωρησω.
Ολα οσα η μοιρα δινει ειναι ενα δανειο που το πληρωνουμε καθε μερα σε αιμα. Σταγονα σταγονα στραγγιζομαστε για της μοιρας τον τοκο. Το αιμα δεν στερευει. Γενιες κι αλλες γενιες κουβαλουν το ιδιο αιμα που πρεπει κι αυτο να στραγγιστει για να ξεπληρωσουμε.
Ο ανθρωπος: ον γεματο απο σκιες. Ον γεματο απο φωνες. Γεματο απο σιωπες. Ειμαστε μονοι. Μοναδικα, θανατηφορα μονοι. Με δυο βηματα να απεχουμε απο τους γκρεμους που επιφυλλασσουν τα ονειρα μας. Με δυο βηματα απο τους τυφωνες που φερνουν τα σχεδια μας.
Τα ψευτικα του κοσμου τα μεγαλα τα λογια τα γευτηκαμε κι αν τα φτυσαμε επιδεικτικα, εχουμε στα χειλη αυτη την πρωτη γευση. Τη νοσταλγια, την αναγκη. Του υπεροχου αυτου κοσμου το ποιημα που θεριεύει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
