Η Ελένη βάζει τ’ άσπρο το φουστάνι της
Κι’ ένα όμορφο καπέλο στο κεφάλι της.
Βάφει όμορφα τα μάτια και τα χείλη της
Το φεγγάρι και τ’ αστέρια γίναν φίλοι της.
Τα λουλούδια σαν την είδαν αναστέναξαν
Και τις μυρωδιές τους όλες τις επέταξαν.
Τα μπουμπούκια όλ’ ανοίξαν για χατίρι της
Και η μάνα καμαρώνει με τον κύρι της.
Κι’ Ελένη ζωγραφίζει έναν άγγελο
Τα κορίτσια την κοιτούνε απ’ το κάγκελο.
Όμορφα τον ζωγραφίζει το πινέλο της
Κι’ ο αέρας της το παίρνει το καπέλο της.
Και φανήκαν τα μαλλιά της τα ωραία της
Κι’ Ελένη τραγουδάει στην παρέα της
Όμορφο τραγούδι λέει για μια εποχή
Που τα βάσαν’ απ’ τον κόσμο θάχουνε χαθεί.
Πως θα βόσκουνε οι λύκοι λέει με τ’ αρνιά
Και του πόλεμου τα όπλα θα γινούν ινιά.
Οι μουγγοί θα τραγουδάνε κι’ τυφλοί θα δουν
Και οι άνθρωποι θα πάψουν πλέον να πενθούν.
Όσοι είναι στα μνημεία θα αναστηθούν
Και με συγγενείς και φίλους πάλι θα ενωθούν.
Κι’ Ελένη τραγουδώντας παίρνει την βαφή
Εξηγώντας υποσχέσεις μέσ’ απ’ τη Γραφή.
