| |
"Θα πρέπει να περάσετε έξω”
διέταξε ο γιατρός αυστηρά
κι ήταν ο διάδρομος σκοτεινός
κι εκείνη η προτομή
που κάποτε έμοιαζε σοφή
τώρα ήταν τόσο τρομακτική
Κι έξω εκεί στο παγκάκι το γνωστό
ο αέρας παγωμένος ούρλιαζε
κι ο κήπος έρημος και τα δέντρα
στον άνεμο αφήνονταν
Δάγκωσα τα χείλη μου
σαν σ ένιωσα από δίπλα μου να περνάς
θα ήταν τρέλα της στιγμής σκέφτηκα
Κι αυτό το φεγγάρι μόλις τ αντίκρισα
έτρεξε γρήγορα να κρυφτεί στα σύγνεφα
Μα τι θράσος να ξεπροβάλλει
και να με κοιτά έτσι ξεδιάντροπα
Άραγε τι να μπορούσε να μου πει
Απόψε….
που δεν σου έμεινε ανάσα καμιά
και που πάλευες για μια ακόμα
που έμοιαζε να ναι η τελευταία
Παράταση άραγε ζωής
η μήπως θανάτου;
Τι να σου έλεγα δεν ήξερα
σαν την τρελή σου φώναξα βγαίνοντας
μη φοβάσαι καθόλου
όλα θα πάνε καλά
κι ας φοβόμουν πιο πολύ κι από σένα
Μερικούς αιώνες μετά
Τίποτα
Κάθε μεσημέρι σου ψιθυρίζω πια συνωμοτικά
Μόνο για μισή ώρα όχι παραπάνω
Μη φοβάσαι καθόλου
Όλα θα πάνε καλά
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
