| |
| | Στη χώρα του ποτέ |  | | | Για τον καλύτερό μου φίλο και το μπαρ που τα ζήσαμε όλα | | |
Δύο μήνες τώρα είμαι μακριά από το σπίτι, όσο μακριά από ποτέ. Δεν φοβάμαι, μου αρέσει, δεν πεθυμώ το σπίτι, την οικογένεια ή την παλιά καθημερινότητα. Το μόνο που πεθύμησα είναι εκείνο το τραπεζάκι, σε εκείνη τη γωνιά, σε εκείνο το μπαράκι, με τον Γρηγόρη, με τη μπύρα μας και με τα προβλήματα μακριά. Να παίζει Ξύλινα Σπαθιά, να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να πίνουμε, να μεθάμε, να ξεμεθάμε, να ερωτευόμαστε, να απογοητευόμαστε, να ζούμε. Σε εκείνο το τραπεζάκι, σε εκείνη τη γωνιά με τη μπύρα μας, με τον Γρηγόρη, σε εκείνο το μπαράκι που δεν μας έβρισκε κανείς. Στη χώρα του ποτέ!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 4
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Καιρός να ζήσουμε, παιδί μου, ξημερώνει.. | | | |
|
athos.ioannou@gmail.com
25-10-2013 @ 04:27 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | rania.foka@yahoo.co.uk
25-10-2013 @ 07:00 | ::rock.:: ::rock.:: ::rock.:: | | YABER
25-10-2013 @ 11:14 | ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | | gk_giotaki
25-10-2013 @ 14:01 | Να παίζει Ξύλινα Σπαθιά, να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να πίνουμε, να μεθάμε, να ξεμεθάμε, να ερωτευόμαστε, να απογοητευόμαστε, να ζούμε. ::yes.:: ::yes.:: ::up.:: | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
