Όταν σκοτείνιαζε μελαγχολούσε γλυκά και στέκονταν
με τις ώρες στο μπαλκόνι της κοιτώντας μακριά κατά κει
που το φεγγάρι βύθιζε στην θάλασσα ωραίο και λυρικό-
Τότε πετύχαινε μια θαλπωρή σαν να της έρχονταν στο μυαλό αγαπημένοι στίχοι
που έκαναν ακόμη πιο
δύσκολο το βράδιασμα-
Ο πανσές της σελήνης σκορπούσε το αργυρό φως του επάνω
στα θαλασσοκύματα και ο Οκτώβριος τέλειωνε
σαν ένα καλαντάρι που βαρούσε διάλυση φτάνοντας τον καημό
ως το περβάζι του παραθύρου που κοιτούσε στον βοριά-
Ο χρόνος τέλειωνε σαν μια αφηρημένη ιδέα που θεάτρινιζε επάνω στην σκηνή της άγουρης πραγματικότητας και εκείνη έλιωνε από αγάπη που
δεν της ευτύχησε καθώς
μαθήτρια του πάθους έμεινε κι ως την μεσολικία της που δεν λυγίστη’..
