| |
....κι έτσι στο έλος σαν τραβούν, φεύγαν μακριά οι γλάροι
και τα κουπιά αναγούλιαζαν το έλος αναδεύαν
εδώ δεν είχε κανενός ανθρώπου μάτι πάρει
την γκρίζα σάπια λίμνη όπου και τα βατράχια φεύγαν
δεν είχε ψάρια εδώ και αλμυρό νερό δεν ήταν
ποτάμι γκρίζο και πικρό το έλος μέσα φέρει
σάπια φυτά και σάπιους δρυς, κορμοί εδώ κυλάνε
θαλασσοπούλια δεν υπάρχουν δω, πουλιά δεν κελαηδάνε
κι οι άντρες σαν να σάστισαν έτσι όπως τα βρήκαν
κι από το λάγνο πέλαγος, την αλμυρή πορεία
βρεθήκαν στο έλος το βουβό, στη μαύρη δυσωδία
μα ομπρός στέκονται άλαλοι κι ο νους τους δεν τρομάζει
και σαν τους μοιάζει ο ουράνος σιγά σιγά ν αλλάζει
να παίρνει αλλόκοτες μορφές, να λιώνουνε τα άστρα,
τα σύννεφα κι από τη γη δεν ξεχωρίζουν τώρα
και λάμπαν σήματα θολά, ο αέρας πήρε φόρα
και σαν πηχτό χάλκινο φως βγαίνει απ τα ουράνια
και το ποτάμι πίσσα σαν πηχτή αργά κυλούσε
και τότε οι αντρείοι γροίκησαν το τι εκεί συμβαίνει
στο μέρος όπου η μαύρη γη στην επιφάνεια βγαίνει
κατάλαβαν ότι όσα δουν εκεί στο μαύρο έλος
ίσως να προμηνύουσαν για αυτούς το μαύρο τέλος
και ότι αυτή η φωτιά η χάλκινη στα ουράνια
κι η μεταμόρφωση η στεγνή του έλους η περφάνεια
πως είχαν σ άλλον κόσμο βγει, δεν είχε τέτοια έλη
στη χώρα την απλόχωρη την κοκκινόχωμή τους
τώρα είναι η ώρα να φανεί η σκληραγώγησή τους
τώρα που ο άλλος κόσμος δω, παίζει με την ψυχή τους.......
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 1
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
