| |
| | Αποψε σε θυμηθηκα |  | | | το πρωτο μου | | |
Απόψε σε θυμήθηκα, και όταν λέω πως σε θυμήθηκα, εννοώ ότι ήρθες στο νου μου όπως παλιά: αποφασισμένος, γοητευτικός και πάντα απρόσκλητος …! Ούτε που πρόλαβα να αντιδράσω και σχεδόν με κατέκλυσες ! Ένιωσα ότι δεν μπορούσα να χωρέσω τόσα συναισθήματα και αναμνήσεις στο μυαλό μου και έπρεπε κάπως να καθαριστεί… Ο αυτόματος «βιολογικός καθαρισμός» της Χαρούλας λειτούργησε αμέσως και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν στο πρόσωπό μου… Έφυγα σχεδόν τρέχοντας από τη γιορτή για να μην προλάβει να τα δει κανείς… Είχε καιρό να γίνει κάτι τέτοιο και είχα ξεχάσει τις δικαιολογίες που έδινα στην αυτονόητη ερώτηση όποιου με έβλεπε να κλαίω… Πάει καιρός που έμαθα να αποφεύγω τη σκέψη σου, για να μπορώ να «προχωράω», να «συνεχίζω την ζωή μου φυσιολογικά», να «κοιτάω μπροστά»…
Η αλήθεια είναι ότι μετά από καιρό έγινε κομμάτι εύκολο πράγμα, να μην σε σκέφτομαι. Έγινε Ανάγκη από ένα σημείο και μετά, δεν με νοιαζόσουν, δεν με σκεφτόσουν, ούτε με θυμόσουν πλέον συχνά.. Είχαμε να μιλήσουμε ουσιαστικά πολύ καιρό… Ούτε αυτά τα άκυρα μηνύματα δεν μου έστελνες πλέον, ξέρεις, εκείνα τα μεταμεσονύχτια που λάτρευα παθιασμένα να μου «χαλάνε» τον ύπνο! Τις περισσότερες φορές δεν έλεγαν τίποτα το σπουδαίο, ένα απλό: «Κοιμάσαι ή διαβάζεις;» ή κάποιοι στίχοι που περιμέναμε τόσο καιρό και ανέβαιναν τα ξημερώματα ‘εφταναν για να πετάξω στα ουράνια, να ξέρω ότι ένα εκατομμυριοστό της σκέψης σου ήταν σε εμένα, έστω και για λίγο, έστω και από συνήθεια… Αυτή η στιγμή, υπήρχε και ήταν αρκετή για να μου στοιχειώνει το μυαλό και την καρδιά, για να την θυμάμαι και να γιατρεύει τις πληγές μου τις δύσκολες μέρες…
Όπως είπα, είχες καιρό, πολύ καιρό να μου στείλεις ένα τέτοιο μήνυμα, να μάθω νέα σου… Δικαιολογημένα λοιπόν σε «ξεχνούσα» … -Εδώ που τα λεμε, δεν ηταν μονο αυτό που με εκανε να σε «ξεχασω» . Ήταν και η εμφυτη αδιαφορια σου ρε παιδακι μου!! Τετοια αδιαφορια που σε αφοπλιζει… Ένιωθα βαθειά τον αφοπλισμό της, κάθε στιγμή που προσπαθουσα να την καταπολεμησω με το (εξισου εμφυτο) ενδιαφέρον μου για εσένα… Ήταν σαν να μου το έπαιρνε από τα χερια η ατιμη και να το έστρεφε προς τον εαυτο μου… Γιατι -πρεπει να το μαθεις κι αυτό- : Όταν δεν σε νοιαζεται ο άλλος, πρεπει να νοιαστεις εσυ τον εαυτο σου… αλλιως δεν επιβιωνεις, δεν μπορεις να συνεχισεις στην επομενη μερα! Καπως ετσι λοιπον, εμαθα να νοιάζομαι περισσοτερο εμενα παρα εσενα.. Έπειτα, ήταν σχεδον αναπόφευκτο: ο εγωισμός μου μεγαλωνε μερα με τη μερα που το ιδιο σκηνικο επαναλαμβανόταν: εσυ να μην νοιαζεσαι κι εγω να προσπαθω να καλυψω το κενο- το οποιο κενο δημιουργούταν, θες επικοινωνιακό, θες λεκτικό, θες συναισθηματικό..(;)- με το -κατά τα αλλα «αμείωτο»- ενδιαφερον μου. Λαθος μου όμως, τωρα που το σκεφτομαι και το συνειδητοποιω για πρωτη φορα, πολύ μεγαλο το λαθος μου αυτό!
Λένε πως, ο ερωτας είναι ο μεγαλυτερος εχθρος της λογικης, του εγωισμου και της ανθρωπινης «υπερηφανειας».. Σε κανει να τα ξεπερνας όλα αυτά, να τα αφηνεις πισω και –κυρίως- έξω από εσένα και να μην σε νοιαζουν… Αλλα εγω, στην προσπαθεια μου να ξεφυγω από τα δίκτυα του, συμμάχησα με χιλιες σπονδές με τους ορκισμενους εχθρους του, φούσκωσα από την περηφανεια, γεμισα και το τελευταιο κυτταρο του κορμιου μου λογικη και προέταξα στις πρωτες γραμμες τον εγωισμο μου! Χμμμ, Ειρωνεία, ε; Αυτό που κάποτε πέθαινε για να μπορώ να σε αγαπώ και να σε ερωτεύομαι, τώρα να πεθαίνει σε αυτή τη μάχη προκειμένου να μείνω μακριά σου… Μεγάλη ειρωνεία , δεν νομίζεις!;
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 12
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Αξίζει, φίλε μου, να ζεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει! (#) | | | |
|
someone in wonderland
29-10-2013 @ 00:13 | καντε καποιο σχολιο παιδια γιατι ειναι η πρωτη μου αναρτηση, οποτε θελω να ξερω τι σκεφτεστε... | | athos.ioannou@gmail.com
29-10-2013 @ 03:57 | ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | rania.foka@yahoo.co.uk
29-10-2013 @ 07:48 | Ωραία γραφή!!!!!!!!!! ::up.:: ::up.:: ::up.:: | | GRHGORHS K
29-10-2013 @ 07:54 | υπέροχο καλημέρα | | someone in wonderland
29-10-2013 @ 13:18 | καλημερα σε ολους ! Ευχαριστω πολυ για την εμψυχωση! ;) | | G.LEOU
29-10-2013 @ 13:26 | Μεγάλη ειρωνεία , δεν νομίζεις!;
Να είναι η πρώτη σου ανάρτηση μέσα εδώ και να θέλεις να μάθεις με αγωνία τι σκεφτόμαστε.
Τι να πρωτοσυγκρατήσω και τι να πρωτοσχολιάσω;
ΟΛΟ είναι Καταπληκτικό.
Γράφεις υπέροχα. Μην αγχώνεσαι για το τι θα πουν οι άλλοι.
::blush.:: ::love.:: ::hug.:: | | someone in wonderland
29-10-2013 @ 13:34 | ααα σε ευχαριστω πολυ για τα ομορφα σου λογια, η αληθεια ειναι οτι με αγχωνει αρκετα ... αλλα θα προσπαθησω να το μετριασω.. και παλι ευχαριστω! ::hug.:: | | animus2
29-10-2013 @ 22:42 | να συμφωνήσω με τον/την G. LEOU από πάνω... υπέροχο αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, περιμένουμε να εμβαθύνουμε έτι περισσότερο στις αγωνίες σου | | someone in wonderland
29-10-2013 @ 22:53 | Πάντα εύστοχη αγαπημένη μου φίλη! Ελπίζω να τα καταφέρω | | Η ζωή θέλει το χαμόγελό σου
30-10-2013 @ 21:51 | Σημασία δεν έχει τι σκεφτόμαστε εμείς, αλλά εσύ. Σημασία δεν έχει το δικό μας σχόλιο αλλά η δική σου ικανότητα να αποτυπώσεις τις εσωτερικές σου σκέψεις. Είναι πολύ όμορφο αυτό που έχεις γράψει, αλλά ποιο όμορφο είναι αυτό που έζησες. Είναι δύσκολο το να μην έχεις ανταπόκριση ( όπως μπορώ να καταλάβω) αλλά είναι όμορφο να μπορείς να νιώθεις τόσο έντονα συναισθήματα. | | lenafirma
08-03-2014 @ 11:31 | polu polu omorfa dosmeno.... mpravooo! | | someone in wonderland
08-03-2014 @ 17:03 | Σε ευχαριστώ πολύ πολύ :-) | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
