| |
Τις τελευταίες ημέρες είμαι σκεπτική. Βλέπω πολλά, ακούω πολλά, λέω λίγα (τουλάχιστον λιγότερα από όσα θα ήθελα να πω) και σκέφτομαι. Σκέφτομαι πως υπάρχει πολύ κακία τριγύρω, πολύ ζήλια, αχαριστία, τόσα αρνητικά συναισθήματα. Ακούς συνέχεια, ένα “εγώ” να ψάχνει να βρει τρόπο να επιδείξει την ισχύ του. Για ένα “εγώ” ζούμε!
Και παρατηρώ και μια έντονη ανάγκη κριτικής: για τις επιλογές των άλλων, τις πεποιθήσεις, τις ζωές τους. Υποστηρίζουμε όλοι πως η ζωή είναι “μικρή” και όμως πολλοί την σπαταλούν, σχολιάζοντας και επικρίνοντας τους υπόλοιπους και όχι κοιτάζοντας πως θα ομορφύνουν τις στιγμές τους.
Αυτό που ξέρω εγώ, είναι πως στο τέλος της ημέρας, το μόνο που έχουμε ανάγκη, είναι αγάπη και κατανόηση. Και αυτά θα έπρεπε να δίνουμε απλόχερα.
Και ύστερα έρχεται η νύχτα, μες το μυστήριο και καταφέρνει να με παρασύρει στην μαγεία της. Μα πλέον ξέρω. Οι νύχτες δεν είναι αθώες, σε ξεγελούν, μεγεθύνουν τις σκέψεις σου και τα συναισθήματα σου και προσπαθούν να επιβληθούν.
Κάποιες φορές, ο βραδινός ουρανός με μελαγχολεί. Έτσι επιλέγω να σκέφτομαι πως όλα αυτά τα αστεράκια που αντικρίζω, είναι υπέροχες στιγμές που θα συμβούν και θα με μαγέψουν. Μικρά φωτάκια στα σκοτάδια μου.
Και χαμογελώ, για όσα πέρασαν και με δίδαξαν, για όσα ζω και με γεμίζουν, για όσα θα ‘ρθουν και θα με κάνουν ευτυχισμένη.
Και με ένα χαμόγελο αφήνω τον Μορφέα να με παρασύρει στα ταξίδια του. Να δω τι περιπέτειες θα ζήσουμε και απόψε…
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
