| |
δε μου μένει άλλο παρά ν'αντέχω
να υπομένω,να νοσταλγώ
σ'ένα χαρτί να ζωγραφίζω
ότι ποθούσα κι έμειν'ανάμνηση
σημαντικές στιγμές σ'ένα ασήμαντο παρόν.
Ποτέ τα χέρια μου
δε σφιχταγκάλιασαν αρκετά
τις βαθιές πληγές τους
και πόσο αγάπησαν αυτές τις χαρακιές
δεν έχουν πάψει να περιφέρονται
στο έντονα ανάγλυφο περίγραμμα τους,
οι άκρες των δαχτύλων μου,
από την ημέρα της γέννησης τους
και να γεύονται το ξεραμένο αίμα
που επιμένουν να ξερνούν.
Πραγματική λιχουδιά
η γεύση μιας ανάμνησης
κι ο πόνος του λίγο,του λίγο
λίγο σχεδόν όσο το τίποτε
γιατί,μάλιστα!
το τίποτε είναι στάση ζωής
το λίγο είν'αδιάφορο.
και δε μιλώ για το λίγο που σε βρίσκει
λέω για το λίγο που φτιάχνεις εσύ
στολίζοντας το μ'αδιαφορία
στην αρχή για μικρά και ασήμαντα
πολλά μαζί
έπειτα κατακλύζει ότι μετρά για σένα πιότερο
κι έχει ριζώσει τόσο μέσα σου
αυτή η αρρώστια,η αδιαφορία
που εντέλει δεν αντιλαμβάνεσαι τη διαφορά
κι όταν πια τα τελικά σημάδια της
εμφανίζονται απότομα στην ξεσκισμένη,κουρελιασμένη,
κατακρεουργημένη σου συνείδηση
σού'ρχεται να ξεριζώσεις τα σπλάχνα σου από την αηδία
και συνεχίζεις να ζεις
γιατί αυτό είναι το χρέος που πρέπει να πληρώσεις
έχοντας στη μνήμη
πόσα σημαντικά έχασες
ώρες αγαπημένων προσώπων
που δεν τα φέρνει πίσω ο χρόνος
αυτό το αιμοβόρο θηρίο
το σχετικά ασήμαντο
μπροστά στο αληθινό αδηφάγο θηρίο
τον ίδιο μας τον εαυτό.
Κοίτα να δεις
που η απώλεια της μάνας
και ένα ζευγάρι παρατημένα σκουλαρίκια
στο κομοδίνο της κάμαρης
φωτογράφισαν 29 έτη ύπαρξης..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
