| |
Στην κατηφόρα των ψυχών εγώ θα βάψω τέλος,
δεν θα σμιλεύω την ζωή δεσμά δεν θα ραπίζω.
Στην ευτυχία προσδωκώ να ρίξω ένα βέλος,
των αναμάρτητων ευχή εγώ να αστοχήσω.
Με ένα ανάστημα θερμής κραυγής σου θα δακρύσω,
και σ' ένα όλεθρο φυγής θα δείξω νηνεμία.
Με το αποσταγμα ηδονής την μοίρα θα ποτίσω,
με την ελπίδα να διαβώ στην μη αοριστία.
Με βλέμμα ακίνδυνο εγώ την αύρα θα λύτρώσω,
απ' της αγάπης πονηριά, του μέθυσου την ζάλη.
Θα βρώ αστέρια να καώ στο άσπρο να ενδώσω,
χωρίς να δίνω επιλογές στην ζήλια σου και πάλι.
Σε βάζω πρώτη στην σειρά και πόλεμος μυρίζει,
η λογική σου στα σκαλιά συναίσθημα ο πόνος.
Λεπτομερής αναφορά ξεβράζει σαν θερίζει,
του ερωτά σου τα σπαρτά ηλιόλουστος ο φθόνος.
Δικάζω αγάπη επιρρεπή σε ψέμα κι ειρωνεία,
ένοχος άνεμος φυσά, σκοπούς σου ανατρέπει.
Κοκκινωπή η φιγούρα σου πουλί στην ψευδορκία,
πέταξα λάσπη στα γιατί στα δήδεν καθωςπρέπει.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
