| |
Οι λεξεις πεφτουν νεκρες
αψυχα βελη καρφωνονται
πανω στην σιωπη...
Με γυμνα χερια ξεκαθαριζεις
τα γυαλινα κομματια απο τα ονειρα σου...
συσσωρεονται σε στιβες...
ολοκληρες πολεις χτιζονται
απο αμμο και παιχνιδισματα του φωτος...
γυρω σου , μεσα σου...
με εναν εφιαλτη για ουρανο...
μεχρι που μαθαινεις να εκτιμας τον τοιχο
απεναντι σου...
κοσμοι απεραντοι και μονοι...
αραγε η αγαπη θυμαται πως να με φερει
πισω σε σενα καποια μερα...?
μαχαιρι σκουριασμενο..αληθινο...
δες την πληγη....ακομη
αιμα σταζει απο την λαβη...
εσκισε ψυχη...
μα πως να αγγιξεις κατι που
μπορεις να νιωσεις μα οχι
να αιχμαλωτισεις.....
η ζεστασια του μεσημεριου
σαν παιδικο χαμογελο αντικριζει
τα δειλινα που σε φερνουν πιο κοντα μου...
τα δακρυα κυλουν
ξεβαφουν τη μασκα που διαλεξα να φορω...
μα οχι για σενα...
γκρεμιζεται ο ρολος που διαλεξα να παιξω...
κι εκεινη η αληθεια που ποτε δεν ξεστομισα
κυλαει στο αιμα μου και καιει...
αφηνει ματωμενες δαχτυλιες στους τοιχους
σαπιζει σε φυλακες πισω απο τις σκεψεις μου...
σκορπιζουμε....σαν νοτες που ποτε
δεν καταφεραν να γινουν ενα ολοκληρο τραγουδι...
μα παντα θα υπαρχω καπου στον κοσμο για σενα...
σαν ζαλισμενο ονειρο....
σαν παιδικο ταξιδι που κατεληξε
σε ενα γλυκοπικρο φιλι
κι ενα τσαλακωμενο εισιτηριο....
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
