| |
Κοιτάζοντας στο βάθος της αβύσσου και στο ανυπέρβλητο σκοτάδι, πιασμένος από το σχοινί της ζωής που χανόταν μέσα στα σπλάχνα της, τραβούσε, μη ξέροντας αν πλησίαζε την άβυσσο ,ή αν τον πλησίαζε αυτή, και μη μπορώντας να καταλάβει ποιός τραβούσε ποιόν, αφού όσο πλησίαζε, αφήνοντας πίσω του όσα μπόρεσε να διακρίνει, τόσο πιό πυκνά και βαθιά γίνονταν στο νου του τα σκοτάδια. Κι μόνη του έννοια πιά, ήταν το κέρμα της αμφιβολίας που ριγμένο στον αέρα περιστρεφόταν δίχως να μπορεί να αποφασίσει αν τελικά ήταν καλύτερα να αφήνεις το σχοινί, ή πεισματικά να το κρατάς ανάμεσα στα πληγιασμένα σου δάκτυλα. Ένα κερμά που περιστρέφεται στον αέρα λίγο πριν τα κρακ που θα σημάνει το σπάσιμο στου σκοινιού και την προσγειωσή του στο παγερό δάπεδο της γνώσης... όλη μας η ζωή.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
