| |
Της ελπίδας μου κλωνάρι
Στο θολερό ,
της ανηφόρας μονοπάτι,
ξεχνάει ο Ήλιος
ηλιαχτίδα για να αφήσει,
πόσο ακρίβηνε
το φως σ αυτή τη ζήση;
για να το δεις,
πρέπει ν ανέβεις σκαλοπάτι.
Μες τον χειμώνα
της καρδιάς, πόρτα δεν κλείνει,
έσπασε ο τοίχος,
την ψυχή μου που κρατάει,
στη κατηφόρα
της ανάγκης μου κυλάει,
πίσω για νάρθει
λίγα ψίχουλα αφήνει.
Της ανθισμένης μου
ελπίδας, το κλωνάρι,
πούχε παράθυρο
στου κάμπου το προσήλιο,
θωρώ, πνιγμένο
από άγριο χορτάρι,
απελπισμένα
να ζητά κι αυτό τον Ήλιο.
Λάθος η ρότα,
οι χαρές μου σ ένα μπάρκο,
βρίσκουνε θάλασσες
τα γέρικα καράβια,
ψάχνουνε κάβο
για δέσουν, σε μουράγιο,
μα όταν πιάνουνε,
από χαρές είν όλα άδεια.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 8
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
