| |
| | Αναστάσιμη νύχτα |  | | | ένα παλιό μου που βρήκα τυχαία σε ένα τετράδιο. Ούτε που θυμόμουν πως το είχα γράψει. Ούτε θυμάμαι και το πότε... | | |
Οι άνεμοι...
πως ξεριζώνουν ό,τι σαλεύει
τάχα αδιάφορο στον ύπνο της μεγάλης νύχτας.
Οι ψυχές τάχα δεν ξέρουν...;
Πως τίποτα, τίποτα δεν είναι πια το ίδιο.
Όσο αλκοόλ κι αν κυλήσει στις φλέβες.
Όση πίκρα κι αν στάξουν τα μαχαίρια.
Ανάσταση του πόνου.
Που καίει τις ανοιχτές πληγές του παρελθόντος.
Της αμετανόητης αίσθησης Ανάσταση
(εκείνη της ανίκητης μνήμης).
Τα χέρια που λιώνουν τυλιγμένα
γύρω από την ανυπαρξία της επαφής
με κάποιο οικείο συναίσθημα,
αγκαλιάζοντας μόνο ψυχρό αέρα
και πόθους ημιθανόντες...
(Ακατάσχετης αιμορραγίας ηδονή)
Κοντά, όλο και πιο κοντά στο άψυχο.
Σιωπηλά, σα σκηνή από φόνο.
Λες να μη γνωρίζουν αυτά τα χέρια
τι είναι αυτό που αγκαλιάζουν;
Λες να μην τρέμουν στην ιδέα-
στην ιδέα και μόνο-
ότι δε θα αγγίξουν τίποτα το θεϊκό
ποτέ ξανά; Ποτέ...
Κι όμως,
θα μπορούν να υψώνονται στον ουρανό.
Όταν το σώμα θα ανακυκλώνεται στην ακόρεστη γη,
θα 'ναι τα μόνα υψωμένα στον ουρανό,
τη νύχτα εκείνη τη θολή.
Με την ομίχλη του χαμένου,
με τη σκόνη της αποτυχίας
να σκεπάζει κάθε χιλιοστό δέρματος.
Μόνο τα χέρια τα υψωμένα
θα χάσκουν έξω από τη μάζα
που θα λιώνει κάτω από πόνους φριχτούς.
Σ' όσους στρατούς περάσουν και πατήσουν
βέβηλα ό,τι απέμεινε από το κάποτε,
σ' όσους προσπαθήσουν με σταυρούς,
φυλαχτά, σκόρδα και αφρικάνικες μαγείες
να αποτινάξουν τους δαίμονές τους,
τα χέρια αυτά θα τους θυμίζουν
όσα ήθελαν να συνθλίψουν κάτω
από την μπότα τους και τις αγίες γραφές.
Τη θέωση την ίδια θα τους θυμίζουν,
την ένωση με το Λύκο.
Την προσέγγιση των συμπαντικών άκρων.
Θα τους θυμίζουν ένα σώμα και μια καρδιά
που κάηκε στο βωμό που με ζήλο διαβολικό χτίσανε.
Αλλά τα χέρια αυτά, δε θα μπορέσουν ποτέ
να τα νικήσουν. Η Μνήμη θα είναι το βατερλό τους.
Ανάσταση
στο σφαγείο του τρόμου
ενός νέου εσωτερικού θανάτου.
Στη σκιά της Νοσταλγίας,
στην οδύνη της Μνήμης,
στην κατάρα της Γνώσης,
Ανάσταση!
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
| | Μάλλον θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής... | | | |
|
**Ηώς**
17-11-2013 @ 19:31 | ::theos.:: σαν το παλιό κρασί....
στιχοκατάνυξις στις 30 /11 εν Σαλονίκη κανόνισέ το! ::yes.:: ::hug.:: | | MASTER
17-11-2013 @ 19:34 | λόγω ονόματος, πρώτος απ' όλους ::hug.:: | | MASTER
29-11-2013 @ 17:05 | "τὸ χέρι τους εἶναι συνέχεια τῆς ψυχῆς τους -
ἔχουν στὰ χείλια τους ἀπάνου τὸ θυμὸ
κ᾿ ἔχουνε τὸν καημὸ βαθιὰ-βαθιὰ στὰ μάτια τους
σὰν ἕνα ἀστέρι σὲ μία γοῦβα ἁλάτι.
Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
[...]
Κάτου ἀπ᾿ τὸ χῶμα, μὲς στὰ σταυρωμένα χέρια τους
κρατᾶνε τῆς καμπάνας τὸ σκοινὶ - περμένουνε τὴν ὥρα, δὲν κοιμοῦνται,
περμένουν νὰ σημάνουν τὴν ἀνάσταση."
Γιάννης Ρίτσος, "Ρωμιοσύνη". | |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
