| |
νιωθω ?
παν- τελως
απο μεσα να λειπεις
καθαρα απλα τιμια με επιφυλαξη
ως συν- ηθως που εξοντωνει
μα καθαρα απλα τιμια
τα ματια σου καινε αυτουσια απο τη φυλακη
και συνεχιζω παραυτα (και οχι παρολα αυτα)
ενα σου αντικρισμα να περι- μενω ~ το λαθος
-σαν το θεικο εντος των ανθρωπων πυρ-
δεν κανει διακρισεις
το δικο ειναι και των δυο, για πλευρες
σταθερα ανομοιες προκειται -των σωματων-
για αρχη της ροης
που οποτε δρουν δυσαναλογα στην επαφη, αυτο
δεν κοβεται στα δυο μα κοβει αναλογα
εσενα που λειπεις (απο σενα καταρχας)
και εμενα που ειμαι εδω (παντου και ποΥθενΑ -οποτε- απο αυτο σε αυτο)
-λες-
δεν θελω να με πιεζω αλλο για τιποτα
και νιωθεις τι
η προ- ταση τουτη εκφραζει και φραζει
ανοιχτος οντας, σε ολα
το κλειδι
και δεν ειμαι εγω
εισαι εσυ
-ασχετο μαλλον, φαινομενικα παντα-
νιωθω ?
ντρεπομουν τη γνωση και τη φωνη
που απο μεσα -μου- βγαινει τοσο που τα χειλη
να την περιγραφουν με αηχες λεξεις
μετα πηρε να βροντα και δεν καταλαβαινα τιποτα
που χε γινει θαλασσα γλυκια απο τους ποταμους
των δακρυων- και η ντροπη
για την απ εξω αγνωσια μου τροφη για τα ορνεα -
πυλη ανοιχτη καλοκαιρια και χειμωνες στην βρωμια
απο την εξαψη της θλιψης και το ασυγκρατητο των κυματων της
ακουγα τον ακροβατη που δεν βυθιζοταν στο σχοινι
αλλοπαρμενα το να χορευω ομως και να μη βγαζω αχνα
σταθερα βγαινει μπροστα
και δεν ειμαι μονο εγω εισαι κι εσυ
νιωθω?
ηρεμη πια που δεν μπορω να ησυχασω
που να το καταφερω επακριβως δεν προκειται
να πω με λογια το ο,τι που αρμοζει
μονο το σωμα σε αυτο μα οχι, μονο του
νιωθω?
η λυπη ειναι του μοναχου δικη μου
που τον χωρισαν -"οι δικοι του"- απο τον λυκο
που μεγαλωσε στα χερια του και βγηκε απο αυτα
απο τα ακρα του αμνος
-και δεν μπορεις να μη τον, σεβεσαι..
να μην ανα- γνωριζεις να μην αγαπας-
σταθερα ειναι σα να χωριζεις την χαρα απο την λυπη
οπως καθε αντιθετο ...και τι μενει
οπως τη νυχτα απο τη μερα ...και πώς γινεται
δεν λεω οπως το παιδι απο τη μαννα
γιατι οι ανθρωποι ολα τα μπορουν!
μα διχως να αντεχουν εαυτον τι?ποτα..
νιωθω?
ετσι σιχαθηκα εμενα την ιδια
πως βγαινω ακομη απο τα ρουχα μου - απεαυτον
ετσι σιχαθηκα τα λογια μου τα ιδια
εμενα κατ εξακολουθηση δηλητηριαζουν.
εσενα.
νιωθω?
αγαπησα μαθαινω
απεριγραπτα το ησυχαστηριο ιερο
επεσε ανα- μεσα μας και μας εσφιξε..
η αγκαλια και η αντηλια ως που φυγαμε, με την γαληνη του
διχως αλλα, εμεινε εκει ενα κομματι μου αγριο -δικο του-
σα καμπανουλα στη καρδια βαρυσημαντη
θα παω ξανα μα αν ειναι παλι μαζι δεν θα εχω δυναμη ουτε λογο
να το παρω ετσι και αλλιως ποτε απο κει..
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 5
Στα αγαπημένα: 2
| | | | | | | |
|
