| |
Σε μανουάλια μπρούτζινα ανάβεις την μορφή μου,
και στα αθόρυβα σκαλιά βιώνεις περιπτύξεις.
Ειλικρινά δεν μ' άρεσε να είσαι πια δική μου,
έτσι σου διάλεξα Ουρανό αγάπη ν' αποδείξεις.
Ο Ουρανός σε φόρεσε γλυκά στην αγκαλιά του,
έπλυνε δίψα του θυμού και τάισε ειρήνη.
Σου ΄δειξε δρόμο να διαβείς στα ίδια ονειρά του,
σαν αντιλήφθηκε σωστά πως ζούσες σε οδύνη.
Είσαι μαθήτρια καλή σου είπε μ'ηρεμία,
κι εσύ τον ρώτησες γιατί σε έκανε αστέρι.
Μην με ρωτάς και φρόντισε να νιώσεις την ουσία,
του κόσμου εκείνου που 'δωσα με ζεστασιά το χέρι.
Έτσι απάντησε Αυτός και βύθισε το κρύο,
κομμάτιασε τις ενοχές και σκόρπισε τα λάθη.
Ρούφιξε όλα τ' άσχημα και έφτιαξε βιβλίο,
πως πρέπει πάντα να ευγνωμονείς, τί άλλο, την αγάπη.
Εκείνη μόνο σ' έσωσε εκείνη σε μορφώνει,
πετώντας θλίψη και οργή φθόνο και αμαρτία.
Ασπίδα μόνιμης στοργής για να σε δυναμώνει,
σου δίνει χάρισμα Θεού προς κάθε αδικία.
Ρωτάς λοιπόν τον Ουρανό τι πήγε τότε λάθος,
και δεν με άφησες στην Γη να πίνω τ' αρωμά της;
Γιατί με πήρες μακριά χωρίς να δώ το βάθος,
που 'χει η αγάπη και γιατί δεν ήξερα πως θα 'ρθεις;
Λυπάμαι κόρη μου πολύ, δεν μ΄έχεις καταλάβει,
αγάπη υπάρχει και στην Γη θαμμένη στους ανθρώπους.
Κάποιοι την δείχνουν συνεχώς κάθε πρωί και βράδι,
άλλοι την κρύβουν κι έτσι εγώ ψάχνω για διαδόχους.
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 10
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
