| |
| | Το νεκρό όνειρο |  | | |
Άρχισε με τρεμάμενα τα χέρια ν ανοίγει δρόμο μέσα απο το σιωπηλό πλήθος..
Τρεμουλιαστοί ήχοι απο παγωμένα χείλια με ξεραμένο το λαιμό.
Προχωρούσε ανοίγοντας με τους αγκώνες ένα διάδρομο για εκεί που τ όνειρο μιας ζωής κείτονταν αμίλητο με μισόκλειστα τα ματιά στραμμένα στο ταβάνι…κάντε στην άκρη παρακαλώ..είμαι ο άντρας της».Ξοπίσω του με βήματα γοργά ακολουθούσε ο γιός τους
Τα μαλλιά της απλωμένα.. νησίδα θανάτου σε μια κόκκινη λίμνη ...
Δίπλα της ένας οδοντίατρος που τον φώναξαν απο εκεί κοντά, κρατούσε ακόμα το άψυχο χέρι της απ τον καρπό.
Τον ρώτησε με τα μάτια καρφωμένα στα χείλια του..αιώνες πέρασαν για ν ακούσει το θλιβερό μαντάτο...δεν βρίσκω σφυγμό κύριε μου...λυπάμαι
Ο γιος τους με περισσή ψυχραιμία, ανασήκωσε το σώμα εκείνης που με πολύ πόνο τον έφερε σε
τούτο τον φθαρτό κόσμο......ίσως ζεί μπαμπά..ίσως ζεί..
Σε λίγο κατέφθασε το ασθενοφόρο.
Χεριά στιβαρά σήκωσαν το βαρύ κορμί και το απόθεσαν στο φορείο..
Ζήτησε να την συνοδέψει..αφήστε με να έλθω μαζί σας....είμαι ο άντρας της...
Όμως το μόνο που του επιτρέψανε ήταν να μπει για λίγα λεπτά μέσα και να καθίσει στο πλάι της..
Μίλησε μου αγαπημένη..πες κάτι σε παρακαλώ..σ αγαπάω ψυχή μου, πες μου μια λεξούλα τόση δά...
Ένα δάκρυ μόνο κύλισε απο το μάγουλο της πάνω στο χέρι του..το τελευταίο ίσως αντίο που του το φύλαγε να του το δώσει η ίδια ,συντροφιά στη μοναξιά που του άνοιγε διάπλατα την σκοτεινή της πόρτα ,για να τον κλείσει σαν μέγγενη μέσα της, στο ανήλιο μπουντρούμι, που ούτε τα όνειρα δεν μπορούν να δραπετεύσουν.
Της χάιδεψε με στοργή τα ματωβαμένα της μαλλιά που προεξείχαν απο την γάζα που έκρυβε το πίσω μέρος του λαβωμένου κρανίου
Καλό ταξίδι κυρά μου...ψέλλισε βγάζοντας την ματωμένη βέρα της απο το ζεστό ακόμα δάχτυλο
Δεν είχε δάκρυα να αποθέσει σε τούτο το άψυχο σώμα,..μόνο για λίγο ανάλαμψε η ψυχή του οταν ταξίδεψε στο χρόνο ο λογισμός του..."Που πάς χωρίς εμένα Μαριε,που πας?
Μουχες υποσχεθει πως ποτε δεν θα μ αφηνες μόνη το ξέχασες? Ξεχασες το τραγουδάκι μας"μη φοβασαι,μη φοβασαι στο πλευρό μου πάντα θασαι"?
Το ασθενοφόρο εφυγε βουβό ,χωρίς τον ήχο της σειρήνας, τον ήχο της ελπίδας, παίρνοντας μαζί του ένα νεκρό όνειρο..
26 Νοεμβρη 1999, και ωρα 8 το βραδυ,έφυγε για πάντα απο κοντά μας
αιωνία σου η μνήμη ακριβή μου
ο Μάριος σου
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 7
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
| | η τέχνη δεν μπαίνει κάτω απο κομματικές παντιέρες ,συνθήματα και δογματισμούς.Ανηκει σε όλους ! | | | |
|
pennastregata
26-11-2013 @ 11:29 | ...Τα συλληπητήρια μου. Άλλωστε η θλίψη της απώλειας δεν εχει, δυστυχώς, ημερομηνία λήξης... | | rania.foka@yahoo.co.uk
26-11-2013 @ 11:37 | ::yes.:: ::yes.:: | | smaragdenia
26-11-2013 @ 13:05 | ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΠΛΗΓΗ ΣΑΝ ΧΑΣΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΑΓΑΠΑΜΕ.............
ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΧΝΙΕΤΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΑΜΕ ..........
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΜΑΡΙΕ........... ::yes.:: ::yes.:: ::yes.:: | | denis-cristos
26-11-2013 @ 13:12 | η σκέψη δεν σβήνει ποτέ αυτούς που έφυγαν από κοντά μας όσα χρόνια κι αν περάσουν. | | Pavlos Melas
26-11-2013 @ 13:21 | Συγκλονιστικό Μάριε....... | | G.LEOU
26-11-2013 @ 15:31 | ::cry.:: ::cry.:: ::cry.::
Υπέροχη και δυνατή η εξομολόγηση σου Μάριε. | | Μαυρομαντηλού
26-11-2013 @ 16:31 | ::angel.:: ::angel.:: ::angel.::
| |  |
Πρέπει να συνδεθείς για να μπορείς να καταχωρίσεις σχόλιο
|
|
|
