| |
Μέσα στην άγρια λαοθάλασσα τραβούσα τα κουπιά,
Κανένας δεν είχε ακούσει την κραυγή μου.
Ήδη δεν νιώθω πόνο, δεν λυπάμαι πια,
Πως η αγάπη δε θα ζει ποτέ στη γη μου.
Πάγωσαν τα αισθήματά μου σαν πέτρινο γλυπτό,
Θα γίνουν στόλισμα σε κάποιο κήπο.
Και πλησιάζοντας την προτομή μου εν κρυπτώ
Θ’ ακούς της καρδιάς μου τον κτύπο.
Στην λαοθάλασσα ως κύμα θα υψωθώ,
Θα διαλυθώ μες στα χαμόγελα των άλλων.
Θα ξαναγεννηθώ ως ύψιστο αγαθό
Στις ψυχές των μικρών και μεγάλων.
[I]Γκαλίνα Πολίνσκαγια[/I]
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 0
Στα αγαπημένα: 0
| | | | | | | |
|
