| |
Στεναχωριέμαι όταν η θλίψη μ' αγκαλιάζει
Πότε σαν άντρας και πότε σαν παιδί
Έχω ένα αγκάθι στο κορμί που αίμα στάζει
Ένα κρυμμένο μου καημό και μια πληγή...
Εγώ τα λάθη μου, εγώ, κι όλα δικά μου
Οι αστοχίες μου κι ο θάνατος , εγώ
Τσιγάρο σέρτικο βαρύ στην μοναξιά μου
Κι ένα ποτήρι αμαρτία και θυμό...
Δεν έχω κάτι που ν' αξίζει να το δώσω
Ούτε που να 'ναι δυνατό για να σωθώ
Μικρό το όνειρο τον ξύπνιο να μπαλώσω
Γλυκά πεθαίνω λίγο λίγο όσο ζω...
Μην με ρωτάς αν έχω τώρα μετανιώσει
Αν ψάχνω λύτρωση, γαλήνη και χαρά
Για το χαράτσι της ζωής έχω πληρώσει
Μια με κορμί, μια με ψυχή, μια με καρδιά...
Δεν μ' ενοχλεί που οι άλλοι γύρω μου πεθαίνουν
Μα με αρρωσταίνει που δεν ξέρουν το γιατί
Πότε πιστοί, πότε τρελοί, πάντα προσμένουν
Να ξημερώσει μια καλύτερη ζωή...
Μα η ζωή δεν ξημερώνει φουκαρά μου
Είναι ένα σπίτι που γκρεμίζει στον καιρό
Αν δεν μπορείς να ζυγιστείς στην ζυγαριά σου
Όσα γυρεύεις είναι απλά ένα κενό...
Στεναχωριέμαι όταν ο πόνος μεγαλώνει
Πότε σαν φίδι πότε πάλι σαν θεός
Ο κόσμος μοιάζει με τεράστιο μπαλόνι
Που το κρατά για συντροφιά ο ουρανός...
|
 | | | | | | | | Στατιστικά στοιχεία | | | | | Σχόλια: 3
Στα αγαπημένα: 1
| | | | | | | |
|
