Τα δακτυλα με το ριγος μπλεγμενα και λυτα
σαν ζαρωνουν οι κερασιες απο το κουρασμενο βλεμμα
Αποκοιμησου γλυκα στις παλαμες μου απανω
Να σου φιλησω απαλα στο ονειρο γητειας πνοη στην ομιχλη
να μαρανει τον χρονο της θλιψης
τον ξεχασμενο για παντα
Σα συννεφο που κλαιγοντας του εφυγε η βροχη
Και γαλανο και ασπρο και φως
Στη νεα ανοιξη του κοκκινου κρινου του ολανοιχτου
Τοσο οσο να ζηλευει το φεγγαρι
των υγρων βλεφαρων σου τον ποθο
Τοσο οσο να τυφλωνεται ο ηλιος
Στου αρχαιου μυστικου σου την ανατολη
Και να δυει στη ανατολη σου
Σαν ζωντανευει στα στηθεια σου
του μικρου αστεριου η ευχη
Τοσο οσο το μυστικο της ρωγμης του νερου και του χρονου
Στον βραχο με το λουλουδι το αιωνιο
Τοσο οσο να παραδινεται ο νους χωρις μαχη
Σαν των βιολιων τα δακρυα στης μουσικης το μελαγχολικο
Στους χτυπους της καρδιας σου
Τοσο οσο το βλεμμα και οσο το χαδι
μπλεγμενα και λυτα
