Sofitsa
09-12-2013 @ 08:25 | Έξοχο! | |
Α.Ε. ΕΠΕ
09-12-2013 @ 09:03 | "Δεν ξέρω πώς αποφλοιώνεις την καταστροφή και την καθιστάς ωραία και εύπεπτη…
Κάτι φορές με μαλώνω που η αφέλειά μου είναι να πιστεύω ακόμη.
Ηθικά διάγω τρώω απαρέμφατο και ενεστώτα
Οι φωνές που με κατακλύζουνε
δεν μ’ αφήνουν να ζήσω απ’ την πραγματικότητα τίποτα
που δεν μετουσιώνεται
σε φαρμάκι ποιητικό."
Δεν το ξεχωρίζω, μα όπου και να κοιτάξω το βλέπω, απλά πάει με όλα σαν κάτι αναψυκτικά...
| |
Vicky mouse
09-12-2013 @ 10:37 | Κάτι φορές με μαλώνω που η αφέλειά μου είναι να πιστεύω ακόμη..
Σε μαλώνεις δεν σε μαλώνεις Στρατή μου...
τα ίδιο κάνει...
γιατί είναι που στην πόρτα της δικής μας ψυχής σκούριασαν
οι μεντεσέδες και δεν κλείνει πια...
Καταπληκτικό όπως πάντα...
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
elsa98
09-12-2013 @ 11:39 | Σβήσου επάνω στον βράχο που δέρνει η θάλασσα
και την ώρα που ξέρεις
ότι η καθεμιά σου λέξη είναι
ζωή μα και θάνατος.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
Άγγελος Αραβαντινός
09-12-2013 @ 12:16 | Πάρα πολύ ωραίο!! | |
pennastregata
09-12-2013 @ 13:46 | http://youtu.be/cbMGqZjhWy0 | |
Ευανθία
09-12-2013 @ 14:55 | Στην διαπασών τα λυρικά πουλιά
κρέμονται επάνω στα σύρματα
σαν νότες σε μια παρτιτούρα του ουρανού.
::theos.:: ::theos.:: ::theos.:: | |
 |
